zondag 17 maart 2024

 G'schichten aus dem Wiener Stadbahn



In de trams van Wenen roepen ze vaak om: 'Bitte, seien Sie achtsam, andere brauchen Ihrer Platz vielleicht notwendiger' - vrij vertaald: opstaan voor andere passagiers is een goed idee.

In de tram richting Schloß Schönbrunn (foto) stapte een ouder echtpaar in. Een jonge vader stond voor de man op, die met een knikje ging zitten. Ik maakte aanstalten om voor de vrouw op te staan, maar ze zag me vragend kijken en zei: ,,Nein danke, lieb von Ihnen aber ich stehe immer.''

Terwijl de tram weer op gang kwam herhaalde ze: 'Aber sehr lieb, danke.''

En toen ze nog eens goed naar me had gekeken zei ze: 'Aber Sie sind doch auch nicht mehr so jung?'

De jonge vader schoot in de lach, ik ook, want ik wist niet wat voor reactie ik hierop moest geven.

Wat later vertelde ze dat haar man net tegen haar had gezegd dat je zoiets niet zomaar kunt zeggen. Ik antwoordde dat het best kon en dat ze bovendien gelijk had.

zaterdag 16 maart 2024

Walthaus im Pixelwald


In het Kunsthaus van Zürich is een sprookjesachtige installatie van Pipilotti Rist, die Pixelwald heet: grote, ijs-achtige plastic dingen hangen er, met gekleurd licht erin en zweverige muziek. Je loopt er doorheen - zoals lichtkunst die je in elke stad tegenkomt, maar intenser omdat het in een donker museumzaaltje is. 

Erg origineel is het niet om daar een filmpje van te maken, maar ik kon het niet laten. Op volledig scherm werkt het het best, al blijft zo'n opname minder hypnotisch dan het echte ding. 

De wat fellere gekleurde lichtjes aan het eind zitten in de hakken van de schoentjes van een meisje dat genoeg had van het Pixelwald. 

vrijdag 15 maart 2024

Met de Polybahn


Een rit met de Polybahn duurt nog geen twee minuten, het filmpje dat ik onderweg maakte dus ook niet. Het is zo'n mooi rood kabeltreintje, dat ik ineens boven de straat waar ik liep omhoog zag rijden. Daar kan een mens geen weerstand aan bieden.

Hij vertrekt uit een gebouw op de begane grond zullen we maar zeggen - er wonen gewoon mensen boven - naar een stationnetje hogerop, vlakbij de Eidgenossische Technische Hochschüle van Zürich, die vroeger Polytechnisch heette, vandaar dus Polybahn. 


Het ding is eigendom van een Zwitserse bank, het vervoersbedrijf had dit ding in de jaren zeventig al opgegeven, het is opgeknapt en gemoderniseerd. De passagiers: vooral studenten, had ik de indruk, die al lang aan dit treintie gewend zijn en dus niet meer naar buiten, maar op hun mobieltjes keken.


donderdag 14 maart 2024

 Iedereen was in Odeon


Café Odeon opende in 1911, naar Weens voorbeeld; een koffiehuis met spiegels aan de muur, glitterlampen, kleine marmeren tafeltjes en grote ramen, tikje Jugendstil. 

Blijkbaar (las ik later) was dit de eerste plek in Zürich waar je champagne per glas (in plaats van een hele fles) kon bestellen. Vroeger was het groter, begin jaren zeventig sloot het nadat de drugsscene van Zürich het tot trefpunt had gemaakt en er de boel kort en klein sloeg. Maar het staat onder monumentenzorg en  rolt weer sinds de jaren negentig. 

Ein guter Tag startet

mit Kaffee und endet

mit Champagner

Oder umgekehrt

staat in een van de spiegels gegraveerd. Op een andere staat dat hier geen Wifi is en je maar met elkaar moet praten. Wat de meesten ook doen, op een enkeling na die aan de bar de Neue Zürcher Zeitung zit te lezen.

Hier kwam iedereen, daar is een boek over geschreven maar Wikipedia somt de voornaamsten ook op: Somerset Maugham, Remarque, Einstein, Lenin, Mussolini, Klaus Mann, Toscanini, Furtwängler, James Joyce, Max Frisch, Friedrich Dürrenmatt. De Zwitserduitse versie van Wikipedia voegt er nog aan toe: Aageblich söll d Tänzeri Mata Hari im Cabaret vom Odeon uftrette sii - naar men zegt heeft Mata Hari hier gedanst.


En ik ben er nu ook geweest - een paar keer zelfs. Omdat het Wikipedia niet zal halen meld ik het hier.





zaterdag 9 maart 2024

 Over at the Frankenstein Place




Het Museum Lichtspiele in München staat in het Guinness Book of World Records. Niet omdat het de oudste nog bestaande bioscoop van de stad is (al is het dat wel), maar omdat er sinds 24 juni 1977 elk weekend The Rocky Horror Picture Show vertoond wordt, de moeder aller cultfilms.

Dat wil je niet missen, en omdat ik de film vrijwel geheel kan meezingen ging ik er gisteravond heen. Dan sla je in elk geval geen modderfiguur, want bij deze film gaat het om het meedoen. In Nederland is dat nooit zo aangeslagen, waarschijnlijk omdat het daarna zo'n bende in de zaal is, maar in de Verenigde Staten en Duitsland wel. 

Eind jaren zeventig maakte ik het een keer mee in Hamburg en ik kocht kort daarop de elpee. We hebben het met Cinema Ascona in Kûbaard een keer gedemonstreerd. Daar stond ik zelf het hardst te zingen en te smijten.

Hij draait hier in Kino 2, een zaaltje links van de foyer, dat in Rocky Horror-stijl is ingericht: zwartwitte Mona Lisa's aan de muur, een bloot beeld in een nis. 

Bij de toonbank in de foyer kun je niet alleen popcorn kopen, maar ook een zakje 'zum mitmachen', met ondermeer speelkaarten, een koekje, een rolfluitje, een feestmuts, een zakje rijst, een rubberen handschoen en natuurlijk lange slierten wc-papier. 

Een paar instructies (dat je als Janet in de film genoemd wordt je Slut! hoort te roepen en bij Brad Asshole!, wat ik nooit doe omdat het snel verveelt - hier doet niemand het, trouwens) staan op de zak gedrukt.

,,Wer hat es noch nie mitgemacht?'', vraagt een bioscoopmedewerker voor de film begint. Er gaan wat handen omhoog. 

Ik zit een beetje in het midden, tussen het gangpad en een groep dames uit Hamburg. De pret begon meteen, met het strooien van rijst als een pasgetrouwd bruidspaar de kerk uitkomt.

Ik denk dat de fanatiekste fans op de achterste rij zitten, maar qua fanatisme viel het hier vanavond wel mee. Zo ging er bijvoorbeeld niemand dansen bij de Time Warp. Ik zat er klaar voor, zo moeilijk is dat dansje immers niet, Charles Gray (,,Boring!'' roep je als die in beeld komt) legt het zelfs uit met een plaatje:

It's just a jump to the left
and then a step to the right
put your hands on your hips
you bring your knees in tight
But it's the pelvic thrust
that really drives you insane
Let's do the Time Warp again
Let's do the Time Warp again.

Maar ik was niet van plan dat als enige te doen. Bovendien zong ik alles al uit volle borst mee. Ik was volgens mij zelfs de enige die ''Say it!'' en ,,In Disneyland'' riep op het juiste moment. 

Een goed moment was de pech met de auto van Brad en Janet aan het begin. Ze proberen achteruit te rijden en krijgen een lekke band. Op dat moment moet je het papieren zakje waar net de rijst nog in zat opgeblazen en paraat hebben, om het stuk te slaan. 

Dat lukt niet iedereen tegelijk, zodat je wel twintig seconden achterelkaar om je heen Plop! Plop! Plop! hoort. Er is bij zoiets ook altijd iemand die helemaal achteraan nog eens met zijn of haar Plop! komt. 

Brad en Janet zijn dan al uitgestapt en rennen met een krant op het hoofd tegen de regen (de hele zaal heeft dan ook een krant op het hoofd) naar het kasteel van dr. Frank-n-Furter. Daar hebben ze immers licht zien branden en in de zaal zwaait iedereen met zijn lichtstaafjes.

Wat een plezier. Als zoiets in Leeuwarden zou bestaan ging ik er elke week heen. En ik wil na afloop best helpen met opruimen. 



woensdag 6 maart 2024

Een voetbalkenner aan het woord



Wat zitten er veel Italianen in dit hotel, dacht ik vanmorgen bij het ontbijt hier in München. Jonge mannen die elkaar begroetten zoals mensen elkaar in ontbijtzalen begroeten, ze scharrelen verdwaasd binnen, schrikken van de mevrouw die ineens verschijnt en hun kamernummer vraagt, verkennen de ruimte net zo lang tot ze hun bekenden zien. Heb je lekker geslapen, ja maar nu eerst koffie. 

Eentje droeg een zwart T-shirt met de rugtekst: I spent all my money on Lazio and beer.

Kort daarop liep ik de stad in en zag een sticker van Lazio op een voetgangersstoplicht geplakt. Misschien is er een wedstrijd, dacht ik.

Op het Marienplatz, voor het Rathaus, werd ik aangesproken door een man met een microfoon van Sky Sport. Verderop stond zijn collega met een camera op statief.

,,Mag ik u een paar vragen stellen over de wedstrijd van gisteren van Bayern-München tegen Lazio Roma?'', vroeg de man met de microfoon. ,,Voor de camera?'

,,Natuurlijk'', zei ik, want ik ben de kwaadste niet. ,,Maar heb weinig verstand van voetbal en ik heb de wedstrijd niet gezien. Dus wat was de eindstand?''

,,Drie-nul'', zei de man. Ik dacht dat hij nu wel op zoek zou gaan naar een ander, maar het gesprek ging toch door.

Wat dacht ik van de kansen voor Bayern-München? Waren die nu gekeerd nu ze in de kwartfinale zijn doorgedrongen?

,,Op basis van één wedstrijd kun je dat moeilijk zeggen'', zei ik diplomatiek. ,,Maar het kan een aansporing voor de spelers zijn.''

Dus ze maken wel een kans om te winnen, wilde de man weten.

,,Ik kom uit Nederland'', zei ik. ,,Net als Louis van Gaal. Die heeft hier toch gewerkt?'' De interviewer knikte. ,,Dat betekent dat Van Gaal in die club geloofde. En als hij erin gelooft doe ik het ook. Want dan kan er veel.''

Ik vond het tot dusver heel aardig gaan. Maar toen vroeg de man: ,,Waar denkt u over honderd dagen aan?''

,,Aan de zomer?'', probeerde ik. Maar ik had moeten denken aan het Fußball-Europameisterschaft dat deze zomer gehouden wordt. (In Duitsland, maar dat vond ik pas uit toen ik dit stukje tikte).

Ook hierdoor liet de interviewer zich niet uit het veld slaan. Gaat u kijken?

,,Ja vast'', zei ik. ,,Ik kijk meestal in het café.'' 

Toen de hamvraag: Maakt Duitsland een kans om Europees kampioen te worden.

Ik moest denken aan de legendarische en lollige quote van Gary Lineker (dat hij het heeft gezegd heb ik net opgezocht): 'Voetbal is een simpel spel waarin 22 mannen 90 minuten op een bal jagen en uiteindelijk winnen de Duitsers'. 

Maar dat zei ik niet, ik zei: ,,Daar kan ik geen uitspraak over doen, want dan mag ik mijn land niet meer in.''

Vermoedelijk hebben ze er niks van in de uitzending gebruikt en dat snap ik best.