37 cent

Het gebeurde in Stad Aan Het Haringvliet, op Goeree-Overflakkee. De weg waar ik over fietste was een verhoogde dijk, de huizen rechts van mij stonden gewoon aan die dijk, de huizen links waren lager. Alles was dicht, want het was maandagochtend en dan is hier eigenlijk niks te beleven. Je zag niet eens mensen op straat.

Er was daar benee ook een Rabobank en ik moest pinnen. Dus ik stak mijn pasje in de pinautomaat en gaf aan, dat ik 100 Euro wilde. ,,U kunt hooguit 55 Euro opnemen'', deelde het schermpje me bars mee. ,,Doorgaan? Annuleren?''

Beter een half ei dan een lege dop, dacht ik, nemen wat je krijgen kunt, die binne benne benne binne: 55 euro dan maar.

In het verderop gelegen Middelharnis was een Rien Poortvlietmuseum (hij is er geboren of zo), maar dat was gesloten want het was maandag. Er was ook een ABN-bank. Daar probeerde ik het nog een keer. ,,Het dagsaldo is al overschreden, U krijgt niks meer'', verscheen er op het scherm, of woorden van gelijke strekking.

Al doorfietsend naar Dirksland en Goedereede werd ik een beetje ongerust. Wat zou er zijn? Zouden ze in Berlijn, waar ik een paar keer met creditcard betaald had, misschien 1000 Euro hebben afgeschreven in plaats van 100? Daar lees je vaak brieven over in de Kampioen, van aardige bejaarde ANWB-echtparen die in het buitenland links en rechts opgelicht en beroofd worden. Men zij gewaarschuwd!, schrijven die echtparen tot besluit.

In Goedereede was Cafe Goeree open, de hele cafe-familie zat achterin aan een ronde tafel borreltjes te drinken. Op Goeree-Overflakkee, had ik al gehoord, is een op de tien mensen alcoholist.

De baas probeerde me een koffie in te schenken, maar liet eerst een kopje op de grond kapot vallen en raakte toen in paniek omdat het cappuccino-apparaat niet meer ophield met blazen. ,,Ga jij nou maar zitten'', zei zijn vrouw (denk ik), ,,laat mij dat maar doen.'' De televisie ging aan om de trekking te zien van het voetballen. Omdat ze niet goed opletten, dachten ze even dat Nederland tegen Kroatie moest.

Heel toeristisch allemaal, maar ik was er niet gerust op. Dat met dat geld zat me niet lekker.

De volgende dag nam ik de trein naar Zeist-Driebergen. Op het station van Rotterdam wilde ik een kaartje kopen bij de automaat, maar wederom gebeurde er niks. ,,Betaal op andere wijze'', commandeerde de kaartjesautomaat, dus ik ging naar het loket.

Een ING-bank in Zeist bracht uitkomst. Ik stak mijn pas in de automaat en vroeg naar mijn saldo.

,,0.37 Euro'', meldde het schermpje. Ik was gewoon vergeten genoeg geld op de lopende rekening te zetten. Voor het eerst sinds jaren voelde ik me weer als een student. Ik kreeg prompt zin om te gaan liften, maar ik had nog genoeg cash om de dag erop een kaartje naar Leeuwarden te regelen.

(Wie zich er zorgen over maakt dat ik de rest van mijn onbetaald verlof mijn lichaam moet verkopen, meedoen aan medische proeven, werken bij het Friesch Dagblad of iets anders waar je later spijt van krijgt: het is alweer in orde.)