Boekarest

1.
De KLM-vlucht naar Boekarest was vol: ik heb geloof ik nog nooit een vliegtuig gezien dat zo was volgepakt. Niet alleen met passagiers, ook de bagagevakken boven de stoelen waren dichtgepropt met tassen, jassen, kussens, zelfs losse teddyberen.

,,Dat is altijd zo bij de vluchten naar Boekarest'', zei de KLM-steward. ,,Ze slepen van alles mee. De bagageruimte hieronder zit ook tot de nok toe vol.''

Ik zei maar niks, want de tas van mij stond daar ook tussen, met daarin een grote hoeveelheid Hema-worst, die ik voor Sjoerd moest meenemen. Bij de douane in Schiphol kon ik de worsten duidelijk zien op het X-rayschermpje, maar ze zeiden er niks van.

2.
Sjoerd weet je altijd goed aan het werk te zetten. Ik kwam zaterdag aan op het vliegveld, en we reden spoorslags naar een meubelfabriek, van een Nederlander uit Beesd. Daar moesten we vier stoelen en een enorme tafel ophalen, want morgenavond is het Sint Nicolaas bij Sjoerd en dan moet hij meubels hebben. Dat was er tot nu toe bij gebleven.

We bonden de tafel bovenop de auto - ,,In Nederland arresteren ze je ervoor'', wist de fabrikant, ,,maar hier kijken ze er niet van op.'' - en dronken koffie met de Nederlander, die vertelde hoe erg het hier allemaal niet deugt en hoe je allerlei ambtenaren te vriend houdt door hen bij elke inspectie iets toe te stoppen.

Het was een enorm gesleep, want de tafel paste niet in de lift, en Sjoerd woont driehoog in een heel luxe appartementengebouw naast het Herrestrau-park, daar neergezet door een rijke dame uit Israel om de verveling te verdrijven. Zelf woont ze met haar man in het penthouse. Dus de tafel moest het smalle marmerbeklede trappenhuis door, dat tussen elke verdiepingen drie bochten maakt rond de liftschacht.

3.

De Sint Nicolaas, zondag bij Sjoerd thuis, was voor collega's van de ambassade. Sint Nicolaas op de ambassade zelf, zaterdagmiddag voor 57 van de Nederlandse en Belgische kinderen hier, werd door een ander gedaan. Die doet dat al jaren hier en kon niet gepasseerd worden, had Sjoerd me uitgelegd.

De zondag ging op aan de voorbereiding, zodat ik van Boekarest nog niet veel zag, op een enorme supermarkt na, waar je minstens zoveel kunt krijgen als in willekeurig welke Nederlandse supermarkt. Als Sinterklaas sloeg ik wel aan, ik zat er lekker in, ook al moest ik Engels spreken omdat er Roemeense collega's bij waren.

Het raarste vond ik een Nederlander, die Frans heet. Hij was die dag jarig, had Sjoerd me van te voren verteld. Dus ik begon dat dit niet alleen voor de Sint een bijzondere dag was en zo voort, toen Sjoerd ineens hevig gebaarde en een paar anderen ook.

,,Nee Sinterklaas'', zei Sjoerd. ,,Die informatie klopt niet.''

Dus ik maakte er me met een grapje vanaf. Toen Frans even later telefoon kreeg, riep ik hem nog na: ,,Als ze denken dat je jarig bent, vertel ze maar dat ze verkeerd zijn geinformeerd!''

Het gekke is, dat de volgende dag op de ambassade aan het licht kwam, dat die Frans zondag wel degelijk jarig was.

4
Maandagochtend haalde Sjoerd me thuis af, voor een vergadering. Want ik ben komende vrijdag kerstman (nieuw voor me) bij het kerstfeest van de militaire attaches hier. Het bestuur van die club, een Fransman, twee Turken en Sjoerd, ging het pand bekijken en afspraken maken voor het buffet, en ik moest maar even mee. Zei Sjoerd.

Maar zo simpel was het niet.

We bekeken inderdaad het pand, een gebouw midden in een park, en ik hoorde tot mijn schrik dat het geen klein partijtje is, maar een bijeenkomst met 150 bezoekers en een kerstkoor.

Nou ja, dat zal wel goed komen, dacht ik. Het zijn maar 33 kindertjes waar ik cadeautjes aan moet geven. Een groot deel van hen spreekt geen Engels, Frans of Duits, maar we slaan ons er wel doorheen, je kunt altijd nog Ho Ho Ho gaan roepen.

,,Die cadeautjes'', zei de Turkse meneer. ,,Wie gaat die kopen?''

,,Dat lijkt me een klus voor Father Christmas'', stelde Sjoerd voor en wees naar mij.

,,Een goed idee!'', beaamde de Turkse militair. ,,U weet vast het beste wat er gekocht kan worden!''

,,Ik weet niet eens waar hier de speelgoedwinkels zijn'', probeerde ik nog.

,,Mijn assistente gaat wel met je mee'', besloot Sjoerd. ,,En dan pakken we ze thuis mooi in.''

Meer bezwaren kon ik niet bedenken: vanavond moet ik 33 cadeautjes kopen voor kinderen van 1 tot 15.