Let it bleed

Het is nog niks niet eenvoudig om in New York terecht te komen.

Ten eerste is het dom om tegen de beveiligingsman, die met alle passagiers een praatje houdt en van hen paspoort, hotelboeking en retourticket wil zien, te zeggen dat je journalist bent. Ik wist het, het is altijd een taboe bij douanes. Maar omdat ik deze keer echt voor de krant weg ben dacht ik, voor de dag ermee, niets dan de waarheid vandaag.

,,Journalist?'',herhaalde hij.,,Waar werkt u voor?''

,,De Leeuwarder Courant'', zei ik. Ik vond het zelf ineens ook heel verdacht klinken.

,,En wat gaat u doen in New York?'' Ik legde het helemaal uit, tekenfilm, interview, studio bekijken.

,,Blijft u hier even wachten?'',vroeg de man. Alsof ik een keuze had, want hij ging ervandoor met al mijn papieren.

Naar ergens waar ik hem niet meer zag, om tegen collega's te zeggen: Ik heb nou zoiets eigenaardigs, een journalist van de Leeuwardenerse Krant die zegt dat hij in New York iemand gaat interviewen. Ja, ja, zeggen de anderen natuurlijk, dat is eigenaardig. Het gaat toch slecht met de kranten in Nederland? En ze bogen zich allemaal over mijn paspoort. Walthaus, wat is dat voor naam? En Asing, is dat soms Pakistaans?

Ik zat al hele ingewikkelde scenario's te bedenken, maar de man kwam weer terug, gaf me de papieren en wenste me prettige reis. Zou de geheime dienst de komende tijd de Leeuwarder Courant in de gaten houden om te zien of ik de waarheid heb gesproken?


In het vliegtuig kreeg ik ineens - jaren niet gehad - een bloedneus. We stonden nog gewoon stil. Het was een beste, mijn kin en mijn handen zaten er in een mum van tijd onder en mijn keel zat vol bloed, zo proefde het tenminste.

Ik kreeg een papieren zakdoekje van mijn buurvrouw. Twee meisjes op de stoelen achter me bogen zich bezorgd naar voren. ,,Zal ik de stewardess om doekjes vragen?'' vroeg de ene. Dat was een goed idee. De stewardessen waren verderop nog druk bezig met plaatsen aanwijzen en tassen in vakken zetten.

Daar kwamen ze aan. Bij Delta Airlines hebben ze wat oudere dames in dienst, wat wel een vertrouwd gevoel geeft.,,Are you okay sir?'' vroegen ze om beurten. Ja ik was okay, alleen maar een bloedneus. Ik kreeg een doos Kleenex en een plastic zak vol ijsklontjes.

Toen kwam de bazin van de stewardessen. Wilt u mij volgen, vroeg ze in het Engels. Ze had met de gezagvoerder gesproken en die had verordonneerd dat ik moest 'de-planen', het vliegtuig uit dus. Of ik mijn bagage ook mee wilde nemen.

,,Maar hoe gaat dat dan verder'', zei ik, terwijl ik mijn neus goed dicht probeerde te houden.

,,No problem sir. Just follow me'',zei de opperstewardess, op zo'n toon van ik weet wat ik doe, volg me nou maar, anders breekt er hier paniek uit.

,,Sorry'', zei het meisje achter me. ,,Als ik dat had geweten had ik niet om zakdoekjes gevraagd.''

Ik liep braaf achter de overste stewardess aan, en vroeg me af of ik New York nog zou halen.

Ineens bemoeide zich er een andere stewardess mee, die me wees in de pantry (die kleine keukentjes) te gaan staan en dan eerst mijn handen en gezicht maar eens te wassen in de wc.

Ik nam er mijn tijd voor. Want het bloed liep nog steeds, het spetterde zelfs op de wc-bril, zodat ik die ook maar schoon heb staan maken. Ze dachten vast dat ik aids heb of zo.

Toen ik fris en met een opgerolde tissue als een tampon in mijn neus weer opdook, was de situatie verbeterd. Ik kreeg een andere zitplaats, zodat de stewardessen me in de gaten konden houden, maar ik hoefde het vliegtuig niet meer uit. Al lang goed.

Het hield na een tijdje op, al kreeg ik onderweg nog een keer een bloedneus. Maar ze tilden er niet zwaar meer aan, de moekes van Delta. ,,You didn't burst any pipes, huh?'',zei eentje knipogend.

En een andere: ,,Oh look! You're still alive.''

,,Yep'',zei ik. ,,I sure survived this one.''