maandag 31 juli 2006


Paradise


Op de bruiloft van bloemenman Gerben en zijn vriend Martin - de allereerste homobruiloft die ik meemaakte, veel verschillen met andere bruiloften waren er niet, wel meer bloemen - trad ook de Leeuwarder band Le Mistral op.

Dat is een eigenaardige band, die bestaat uit moeder Klafia Span (zangeres), haar man Frans de drummer en zoon Christiaan, gitarist, die alle nummers maakt. Hun bekendste nummer, in Leeuwarden en omstreken dan, is 'Paradise'. Bij de karaoke in het cafe in de Kleine Kerkstraat schijnt dat een van de populairste meezingers te zijn. En op concerten moeten ze dat ook telkens weer brengen.

Om Le Mistral heeft zich een cultus gevormd, die heel lollig is. Iedereen doet net of staan de Stones daar op het toneel, juicht en joelt, er wordt gestagedived. Tientallen jongens proberen Klafia Span een hand te geven terwijl ze op het podium staat. Meisjes roepen luid 'Christiaan! Christiaan', als de in zichzelf gekeerde gitarist een solo doet.

De muziek, daar wordt verschillend over gedacht, maar het is moeilijk om niet meegesleept te raken. Toen ik een keer met Kees bij een concert in Zalen Schaaf was, nam Kees mij spontaan op de schouders. Hij heeft een week last van de rug gehad.

Enfin: ze speelden dus Paradise en nog een nummer op de bruiloft.

,,Mag ik wel met u op de foto?'', vroeg ik Klafia Span na afloop.

Dat mocht. De hele band bleef zelfs netjes wachten tot de fotograaf (Pietrix Runia) tijd voor ze had.

vrijdag 28 juli 2006


Rode vlek

Uit Poppenwier komen een filmende broer en zus, die samen zijn afgestudeerd aan de Filmacademie in Amsterdam. Daar moest ik het mijne van weten, dus ik belde ze op. Ze kwamen deze week toch in Friesland, vertelden ze, dan konden we wel even praten.

Alleen: hun moeder thuis heeft geen dvdspeler, dus daar konden we hun film niet bekijken. Op de krant is het een hele heisa om zulke techniek voor elkaar te krijgen, dus ik stelde maar voor om bij mij thuis af te spreken.

Bij mij buiten is ook de foto gemaakt (zie boven) door Niels Westra.

Het is eigenaardig, filmkijken terwijl de makers op de bank bij je in huis zitten. Toen de film, 'Wolf' was afgelopen, zei de jonge regisseur Joris Hoebe: ,,Het is net of er een rode vlek in je beeldscherm zit.''

,,Ik weet wel zeker van niet'', zei ik. Dat krijg je ervan als je filmmakers in je huis haalt. Met mijn tv is namelijk niks mis, ik heb het die avond nog uitgebreid gecontroleerd.

dinsdag 25 juli 2006


Licht

De techniek staat voor niets. Ik kreeg van pa en mem twee tuinlampen, die bij de CAF in Hollum te koop zijn. Overdag verzamelen ze energie in een zonnecel in hun kap, als het donker wordt beginnen ze een beetje gelig te gloeien. En hoewel er in mijn tuin (op het noorden) niet de hele dag zon is, doen ze het nog, ook!

Met heel lange sluitertijd kun je er zelfs een foto van maken. In het echt geven ze lang zoveel licht niet.

zaterdag 22 juli 2006


Allemaal hetzelfde

Heel druk was het niet op het badstrand van Hollum, vanmiddag. Veel gezinnen met kleine kinderen, windschermen, vliegers en batjes met ballen. (Die bult op de horizon is Terschelling).

Het meest in het oog springende daar is een cirkel van panelen, waarop Dirk Hakze de hele zomer felgekleurde zeegezichten schildert.



Dat heeft hij al op allerlei eilanden gedaan, ook al eens eerder op Ameland volgens mij, maar het is leuk voor toeristen. Die slenteren er, meestal met kinderen, tussendoor, lezen dat de werken straks voor 1200 euro het stuk te koop zijn en dat er door ziekte vandaag (zaterdag dus) niet geschilderd wordt.

,,Ze zijn allemaal hetzelfde, mama!'', riep een meisje, nadat ze het eens goed bekeken had. Kunstkritiek - je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen. Onder een detailopname met ernaast een echt stukje strand.

vrijdag 21 juli 2006


In de tuin

Deze zomer lijkt er een te worden - op mijn weblog althans - van foto's van kinderen in de tuin. Om het gevoel van vertedering nog wat te verhogen een foto die ik zojuist vond in de pc van pa op Ameland.

Scheer het achterhoofd van de voorste kaal, knip de langste krullen af, verf het haar donkerder en zet hem een bril op, dan zie je zo wie het is. De achterste is Merle. Die ook al lang een bril heeft, maar nog wel haar haar. Je zou er weemoedig van worden.

dinsdag 18 juli 2006



Hollum? Waar ligt dat?

In de loop van de avond kreeg ik een sms van Wybren, die bij de Tour de France zit. Hij ried me het programma Studio Sportzomer aan: ,,Kijk vanavond goed en luister naar de kijkersvragen.''

Het is een programma waar Mart Smeets op een terras de dag van de Tour de France doorneemt. Hij had Anky van Grunsven en haar vriend als gasten aan tafel. Zij heeft met fietsen niets te maken, hij wel een beetje want zijn pa fietste vroeger.

,,We hebben een kijkersvraag voor je'', zei Mart Smeets. ,,Van Asing Walthaus uit Hollum. Nooit van gehoord Hollum, weten jullie waar dat ligt?''

Ik liet stomverbaasd mijn boek zakken, want zo vaak hoor ik mijn naam niet op tv en zeker niet in sportprogramma's. Ik was er zo af dat ik de vraag niet eens goed hoorde. Die ging erover of Anky van Grunsven de Alpe d'Huez net zo snel te paard op zou kunnen - als de weg niet verhard zou zijn - als een wielrenner.

,,Ik vond het net een vraag voor jou'', zei collega Wim vanmorgen. Maar ik wist van niks: ze hebben daar op de redactie zelf een vraag verzonnen over paardensport, omdat alle binnenkomende kijkersvragen over wielrennen gingen en dat is niet leuk voor Van Grunsven.

Kan best. Maar dat zo'n Mart Smeets niet eens weet waar Hollum ligt, dat valt me tegen.

(de foto is van Siep van Lingen)

maandag 17 juli 2006


Dancing without the stars

,,Jij hebt toch heel lang dansles gehad?'', zei Olga. ,,Dan kun je me dat mooi leren, want ik moet dansen op de bruiloft van Gerben.'' Als getuige moet ze het bal min of meer openen, begreep ik. Toen ik vorige week bij haar at, begon ze spontaan al wat te dansen op een muziekje van Corrie en de Rekels of zo (daar is de foto gemaakt).

Ik durfde amper te vertellen dat ik geen danspas meer weet. Niet eens meer de quickstep, die ze op die bruiloft zal dansen. Dus ik ben gisteren eerst maar naar Grietje geweest, met wie ik destijds op dansles zat.

Grietje meende dat ze de quickstep nog wel wist, maar dat viel tegen. Ja, de basis. Maar die draaien? Gelukkig is er internet, met stapschema's waar we een heel eind mee kwamen.


Grietje bleek een plaat van Jantje Smit te hebben, die heel dansbaar is. Haar dochter Senna, die zelf stond te touwtjespringen in een opblaasbad, vond het een komisch gezicht. ,,Jullie zijn verliefd!'', riep ze uit. Ze ging zelf ook een potje meedansen met een vriendinnetje dat op bezoek was.

Jesse's place





Cafe de Renbaan is het leukste cafe van Scheveningen. Misschien ook wel van Den Haag, maar ik ken er verder niet zoveel. Het is vlakbij waar Douwe woont, er liggen kleedjes op de tafel, er hangen elftalfoto's, de eigenaar heet Tim en iedereen kent elkaar aan de bar.

Ik zat er zaterdagavond - met Douwe - en een van de onderwerpen was het haringonderzoek van het Algemeen Dagblad. De allerslechtste haring krijg je bij Jesse's Place in Scheveningen. ,,Haring ziet zwart van binnen'', schrijft de krant.

Maar nu het rare: al deze ras-Scheveningers kennen Jesse's Place helemaal niet. Een nogal aangeschoten man die koelsystemen voor de visindustrie verkoopt (,,Ik heb ook veel klanten in Friesland'', vertelde hij keer op keer) wist ook niet van Jesse's Place en dat zei wel wat.

Wel wist hij iets anders: de haringhandel in ons land wordt langzamerhand helemaal overgenomen door de Turkse en Marokkaanse maffia.

,,In Friesland niet hoor'', stelde ik hem gerust.

Maar hij vond toch dat ik er een stukje over in de krant moest schrijven. En ik kon hem ook wel interviewen, want hij had veel klanten in Friesland.

(Het plaatje heb ik gejat van een andere weblog)

vrijdag 14 juli 2006


Lucky Luke

Zoals cowboy Lucky Luke opzij of naar achteren kon schieten - raak ook nog - zonder te kijken, zo heb ik vanmiddag terugrijdend uit Amsterdam mensen gefotografeerd die me inhaalden.

Sommigen keken verbaasd naar links, omdat ze dachten dat daar misschien iets fotogenieks stond. Anderen zagen niks en reden gewoon. Een enkeling stak zijn middelvinger op. Die dacht vermoedelijk dat ik van de politie ben.

donderdag 13 juli 2006




Kunst

Ik had dit kunstwerk nooit in een boekje zien staan, maar ontdekte het gisteren toen ik naar de tuinhandel van Bootsma, vlakbij de vliegbasis reed. Je kunt het niet heel goed zien, want het staat wat weggedrukt bij een parkeerterrein en een hek.

Het is een gelaste toren, met een ooievaar bovenop, alles van metaal en bont beschilderd. De bek van de ooievaar is een tang, de voet van het kunstwerk bestaat uit buizen in de vorm van lopende beentjes. Op de breedste, onderste ring zit een bootje met een metalen mannetje erin. Het is prachtig en zit lekker in de verf.



,,Oh dat ken ik wel'', zei collega Sietse de Vries, toen ik hem net de foto's liet zien. ,,Dat heeft jaren in Snakkerburen gestaan, aan de Dokkumer Ee.'' Het is maakwerk van de gebroeders Bootsma, familie van de tuinhandel, die er restmateriaal voor hebben gebruikt. ,,Het zijn geen echte kunstenaars'', zei Sietse erbij.

Dat is maar hoe je er tegenaan kijkt. In de VS was dit al een attractie geweest

maandag 10 juli 2006


2006 - A space odyssey

Als je 's nachts, in de auto onderweg van Lelystad naar Leeuwarden, het fototoestel op het stuur zet en op goed geluk een foto maakt net als je links wordt ingehaald, is het resultaat verbazingwekkend. Het fototoestel heeft iets vastgelegd dat je zelf als bestuurder nooit zo zag. Het doet me vooral denken aan de bijna-slotscene uit '2001 - A space odyssey ' maar dan zonder muziek en met meer zuurstof.

zondag 9 juli 2006



Twintig jaar



Op de kop af twintig jaar geleden maakte ik foto's van de bruiloft van Gerard en Emmy; Gerard studeerde die dag ook af. Dat was een van de redenen dat ze zaterdag een tuinfeest gaven in Lelystad.

Een heel filmisch feest, mede door de reusachtige tuin die zo groot is dat er met gemak een zwembad in past. (Het huis staat trouwens te koop)



Gerards zwager Bram ging op een gegeven moment allerlei jongetjes voordoen, hoe je het beste een bommetje maakt. Dat leverde me een nat toestel op, maar ook een mooie foto.

Dat er alweer twintig jaar voorbij was wilde er bij mevrouw Dijkstra, de moeder van Gerard, nauwelijks in. Toch is het zo. Haar kleinzoon Wouter, die op de bruiloftsfoto's nog als klein blond kereltje rondfietst, kijkt nu in een restaurant de kunst van het bedrijfsleiden af.

Hij vertelde met zo´n glimlach van zeg-er-eens-wat-van dat hij een tijd terug gestopt is met de studie.

,,We zijn vroeger allemaal een keer gestopt met de studie´´, wierp ik tegen. Want dat is zo, het leek toen wel een epidemie, Jan, Joop, Gerard, ik, iedereen stopte.

,,Ja, maar ik met drie´´, ging Wouter er meteen overheen.



Enfin, twintig jaar dus, mevrouw Dijkstra stelde het hoofdschuddend vast. ,,Hoe oud ben jij nu´´, vroeg haar schoonzoon Bram. ,,Of mag ik dat niet vragen?´´

,,Ik wil het best zeggen, want ik ben er trots op´´, zei mevrouw Dijkstra. ,,Ik ben 73. En ik kan nog drie uur continu achter elkaar tennissen. Ik heb de bloeddruk van een jonge meid, zei de dokter.´´

vrijdag 7 juli 2006


Herman

Daar was zomaar, als een schim uit het verleden, Herman in Leeuwarden. Hij heeft hier binnenkort een tentoonstelling. Tien jaar geleden verhuisde hij van Ameland naar Ierland, waar hij nog steeds woont.

Hij is weinig veranderd, is alleen wat grijzer en er zijn een paar tanden uit zijn mond, zodat hij soms slissend spreekt. Het komt van het eten van ananas, vertelde hij. We hebben een ritje naar Minnertsga gemaakt, waar hij ook lange tijd woonde heeft, en haring gegeten in Harlingen.

Herman praat graag en na tien jaar (tijdens welke Mariella is overleden) is er veel te vertellen. Nog meer dan vroeger kan hij naadloos overgaan van een gewoon verhaal over mensen die we allebei kennen naar esoterische kletskoek (dat vind ik meestal, maar ja, zegt Herman dan, dat komt omdat ik een leeuw ben, en cynisch. Daarom houdt hij zo van mij).

Zo legde Herman me in de auto van Harlingen terug naar de stad uit waarom mensen saaier worden als ze kinderen hebben. Dat heeft met de energie te maken. Want de mens zit in een soort ei, zo groot als de breedte van je uitgestrekte armen, met aan een kant golven, aan de andere kant trillingen en achter je een licht. Erbij lezen kun je geloof ik niet, maar het is met miljoenen draadjes verbonden en bovendien in vier soorten leverbaar, helder, minder helder (als ik het goed onthouden heb), amberkleurig ,,voor tovenaars'' en nog iets.

Met Herman beleef je altijd wat. We gingen naar Marokkaans restaurant Agadir, dat eigenlijk dicht was omdat kok Hafid jarig was. Maar bazin Ellen was zo blij Herman te zien, dat we mee moesten barbecuen in de tuin, en er de eerste helft Portugal-Frankrijk keken.

Daarna kwamen we op het terras aan de praat met iemand van de Hofker-familie en haar nieuwe vriend, die een conservatoriumopleiding tot pianist had gedaan maar nu als glazenwasser de kost verdient.

Een goede avond. Of zoals Herman het omschreef: ,,Er is iets softs gekomen in Leeuwarden. Iets goed softs. Iets vloeibaars.''

maandag 3 juli 2006


Krom

Het is zo heet, dat de rails kromtrekken bij Zwammerdam, meldt het Algemeen Dagblad. Ze hebben er een foto bij waar die rails helemaal op slingeren, en de bielzen schuiven gewoon mee.

Raar hoor. Hoe rijden treinen in echt hete gebieden dan?

Maar goed, het is hier in Leeuwarden ook best warm, dus toen ik toch over de Schrans fietste, heb ik een foto gemaakt van de rails. En dat ziet er niet best uit!

Ongerust fietste ik door naar de Oldehove, want die is van zichzelf al een beetje krom. Ik kon mijn ogen nauwelijks geloven!



Het is toch wat, dat weer!

zondag 2 juli 2006


De kus

De binnenstad van Leeuwarden was gisteravond propvol, omdat in de grachten van de Nieuwestad constructies dreven met vuurpotten erin. Daar was de Franse groep Carabosse de hele week mee in de weer geweest.

Arthur Oostvogel, de directeur van de Harmonie, liep glunderend door het gedrang. Hij had dit mede georganiseerd en de opdracht aan de Fransen was geweest dat het ,,iets feeërieks moest zijn en om te flaneren.''

Dat flaneren was tegen half elf meer wurmen, zo vol was het op de Nieuwestad.

Later in dat parkje bij de Vrouwenpoortsbrug stond een vrouw, vermoedelijk van de organisatie, te bellen. Ze zei net: ,,Hoeveel zijn het er? 25.000 mensen? Oh, 35.000? Dan houden we het daarop.'' Terwijl ze nog belde vroeg ik haar: ,,Hoe weet u zoiets?''

,,Daar zijn calculaties voor'', zei ze kortaf.

In dat parkje waren tussen de bomen ook vuurpotten opgehangen, en er klonk new-age achtige gitaarmuziek. Een eigenaardig sfeertje gaf dat. Menigeen werd er romantisch van, want je zag overal zoenende stelletjes die naar het artistieke fikkiestoken keken.

Zo'n kussend silhouet wil ik wel op de foto, dacht ik en langs een omweg rende ik naar huis om mijn toestel te halen.

Dat zul je dan net zien: geen zoen te bekennen toen ik terug was.

Gelukkig was daar Hedzer Klarenbeek, de gemeentevoorlichter, en zijn vrouw. Ik vertelde waarom ik mijn fototoestel had gehaald en hoe niemand meer kuste.

,,Oh, dat doen wij wel even'', zei Hedzer, schoof zijn zoontje uit beeld en nam zijn vrouw in een innige omhelzing.

't Is dus fake, deze foto. Maar wel mooi Gone-With-The-Windachtig, vind ik.

Niet iedereen is dat met me eens. Anne, vriendin van collega Rob riep bij het zien van de foto, even later op het terras: ,,Gatver! Wat ranzig!''