zaterdag 30 september 2006



Ballonnen

Rara wat zijn dit?

Het zijn rode ballonnen, die ik zonet in schouwburg De Harmonie heb losgesneden van een tros. De Harmonie was er overal mee versierd, vanwege een feestje rond Tomke, een kinderboekenserie die het gebruik van het Fries en het lezen stimuleert.

Ik kan er nooit weerstand aan bieden, die starre heliumballonnen. Ik sneed er stiekem een paar los met mijn huissleutel en liet ze op in het trappenhuis zodat ze mooi langzaam naar het allerhoogste plafond, volgens mij wel 15 meter hoog, zweefden.

,,Wil je soms ook even?'', vroeg ik aan de dame met wie ik net in gesprek was.

,,Jawel, maar ik durf dat soort dingen nooit'', zei ze. Ik sneed voor haar ook een ballon los en je zag het kind in haar wakker worden.

Toen ik in een overmoedige bui zes ballonnen tegelijk losliet, kwam er een meisje van achter de bar naar me toe.

,,Haalt u ze daar straks ook weer vandaan?'', vroeg ze bits.

,,Nee, want ik kan er niet bij'', zei ik eerlijk.

,,Nou u wordt bedankt'', merkte ze op.

Durk Hibma, die er ook wel schik in had, vertelde dat ze er een hekel aan hebben, omdat die ballonnen soms 's nachts naar beneden komen en dan het inbraakalarm overgaat.

woensdag 27 september 2006


Death Race 2000

In de film 'Death Race 2000' rijden coureurs dwars door Amerika en krijgen ze extra punten als ze oude vrouwtjes of gevulde kinderwagens ondersteboven rijden.

Daar moest ik aan denken toen ik deze auto in de Grote Hoogstraat zag staan, met lollige stickers bij het portier die suggereren dat er al heel wat slachtoffers gemaakt zijn.

Terwijl ik een foto wilde maken, kwam de eigenaar ervan uit cafe Crazy Hair.

,,Je moet ook op de achterkant kijken'', zei hij.

Daar gaven soortgelijke stickers aan: aanhoudingen 11, bekeuringen 2. ,,Die zijn echt gebeurd'', zei de eigenaar erbij.

,,Ben je negen keer voor niks aangehouden?'', vroeg ik.

,,Nee tien keer'', zei hij. ,,Die ene keer kreeg ik twee bekeuringen.''

Ik vond de zijkant mooier en fotografeerde die. ,,Daar heeft de halve stad al een foto van gemaakt'', zei de eigenaar. ,,Het gaat echt de hele dag door.''

maandag 25 september 2006


Otapan

Op dit weblog ga ik niet over mijn studenten schrijven, want dat kunnen ze heel goed zelf. Maar elke studiedag begint met een gesprek over het nieuws en ik geloof dat ze heel behoorlijk de krant lezen, in het algemeen. Misschien houden ze me voor de gek, dat sluit ik niet uit.


Vanmorgen zat ik in de trein uit Leeuwarden tussen drie meiden.

,,Ik moet nog de krant lezen, voor school'', zei eentje en ik spitste mijn oren. Die zit op de skoel of media, ofwel de school voor journalistiek, dat kon niet missen.

,,Daar is niks aan. Je kunt beter naar het journaal kijken, de krant lezen is saai'', zei nummer twee, die wat ouder leek en een boek over argumentatie las.

,,Het moet, we worden eens in de zoveel tijd getoetst'', zei de eerste, die er iets aan vastknoopte over hoe streng de lerares daar op toeziet.

,,Wij worden elke week getoetst'', zei het argumentatiemeisje.

Het eerste meisje trok met duidelijke tegenzin een Volkskrant uit haar tas.

,,Als ik de voorpagina lees, is dat dan genoeg denk je?'', vroeg ze.

En even later: ,,Wie weet wat van dat schip? Met twee keer zoveel asbest aan boord of zo? Waar is dat heengegaan?''

,,Je moet het even lezen'', zei het argumentatiemeisje.

Mijn groep is heel anders, dat weet ik zeker.

zondag 24 september 2006


Apparat Organ Quartet

Veruit de leukste band op het Freeze festival in de Harmonie, gisteravond, was Apparat Organ Quartet uit IJsland.

Ik moest erheen, had Kees al gezegd - die zelf niet kon - en Gerard van Klaveren zei het ook. Die is in het dagelijks leven burgemeester van Wolvega en omstreken en in zijn vrije tijd pop- en IJslandliefhebber. Er waren op Freeze drie IJslandse bands, daar had hij mede voor gezorgd. Een dag eerder had hij ze opgewacht op het perron in Wolvega, maar ze kregen de treindeur niet open en waren doorgereden tot Heerenveen.

Apparat Organ Quartet zijn vijf man (IJslander humor, om een vijftal 'quartet' te noemen) van wie een drumt en de rest op allerlei interessante synthesizers en orgeltjes speelt. Gitaren hoeven ze niet, die toveren ze wel uit hun elektronica. Ze hebben allemaal stropdassen om en dragen nerdy bruine pakken. Wat geloof ik in aan het raken is, het bruine pak.

Toen ik uren later de Harmonie had verlaten omdat het echt wel mooi was geweest kwam ik op de Nieuwestad een groep jongens tegen, die een vreemde taal spraken.

,,Komen jullie uit IJsland?'', vroeg ik ze in het Engels.

,,Ja'', zei eentje, en gaf me meteen een hand, want IJslanders zijn welopgevoede mensen. Ze hoorden bij de bandjes en waren onderweg naar het hotel. ,,Tanker'' heet het, zei de man met wie ik sprak en hij keek er vragend bij.

,,'t Anker'', verbeterde ik en wees ze de goede kant op. Voor je het weet staan ze weer in Heerenveen.

(De foto heb ik met mijn mobieltje gemaakt. Waardeloos, inderdaad)

woensdag 20 september 2006


Hard werken

Kijk die Asing Walthaus eens fanatiek in zijn boekje schrijven! Geen woord mist deze wakkere verslaggever van wat Frank Martinus Arion (midden) allemaal zegt.

De brede rug met bruin T-shirt is van Marco Wijers van de Telegraaf, daarachter gaat net Philip Freriks van het NOS-journaal schuil en tussen Walthaus en Arion in staat Maarten Dessing van het Bibliotheekblad, die toen nog elk moment vader kon worden en het inmiddels vermoedelijk wel zal zijn.

Van het journalistenreisje naar Curacao maakte Gerlinde de Geus verschillende officiële foto's, maar ook een aantal van dit soort kiekjes. Zodat iedereen kan zien dat het best hard werken was, daar op de Antillen.

Nagekomen bericht

Maarten Dessing stuurde een mailtje nadat hij het bovenstaande had gelezen. Hij is nog geen vader.

zaterdag 16 september 2006


Alle 365 goed

Eind vorig jaar kwamen er ineens twee scheurkalenders uit, die allebei over Leeuwarden gaan. Elke dag een weetje, zeg maar. De ene is van de nieuwssite Liwwadders van journalist/ondernemer Andries Veldman. De andere is van boekhandel De Tille, en door Ellen gemaakt in samenwerking met het Leeuwarder gemeentearchief.

Ik heb ze allebei. Een kreeg ik cadeau van Andries, de andere won ik bij een kwisje over Leeuwarder geschiedenis.

Omdat ik te lui ben om ze op te hangen en ik bovendien geen boor heb, liggen ze bij mij broederlijk naast elkaar in de keuken.

Daarom viel het afgelopen donderdag extra op, dat de kalender van Liwwadders (links) een andere datum had dan op die kalender van het archief. Die van het archief klopte.

Het is natuurlijk ook een heel karwei, om het 365 keer per jaar bij het rechte eind te hebben. Dat weet elke journalist.

zondag 10 september 2006



Kunstgenot

Jos, die al lang niet meer leeft, vond gesprekken op feestjes altijd zo'n cliché, dat hij op een fantastisch feest bij Roel en Tinka als openingszin gebruikte: ,,Apropos, heeft u ook een volkstuintje?''



Jaren dacht ik dat niets die zin zou overtreffen. Tot ik gisteren bij de opening van de tentoonstelling van Herman Buijtenhuijs' schilderijen Willem een gesprek hoorde beginnen met: ,,En, ben jij al gescheiden?''



Er waren veel Amelanders en oud-eilanders op de opening, tot en met oud-burgemeester Roel Cazemier (als je het zo schrijft) toe. Hij opende de tentoonstelling, vandaar.


Herman had de hele tijd een hoed op, want anders kwam het staartje in zijn haar in de war of zoiets. Het staat wel heel artistiek.


Wat tinke jo?

Zaterdagochtend telefoon. Zekere Wanda.

,,Vorig jaar zou je een rolletje doen in de serie 'Dankert & Dankert', maar dat ging toen niet door. Kunnen we je nu vragen voor een figurantenrol als journalist?''

,,Kost het veel tijd'', vroeg ik.

,,Nee, een uurtje, hooguit anderhalf. Je moet wat vragen stellen aan Peter Tuinman, als die het Paleis van Justitie binnenkomt.''

,,Wanneer is het?''

,,Zondag.''

,,Volgende week?'', wilde ik weten.

,,Nee, morgen. Je moet er om acht uur zijn.''

Ik vermoedde dat ik nummer twintig was op een lijst waarvan er al negentien nee hadden gezegd, maar Wanda zei dat het niet zo was.

Steven de Jong, maker van 'Dankert en Dankert' zei dat vanmorgen bij de opname ook nog eens. Ik geloof er niks van, maar goed, anderhalf uur had ik nog wel over. Het script zag er zo uit:



1 JOURNALIST ASING
Wat tinke jo?
2 PIETER
Gjin kommintaar. En gjin tiid..
PIETER WIL DOORLOPEN.
3 JOURNALIST ASING
Fine jo it gjin nuvere saak? Der is net iens in DNA-test ôfnommen oan Luuk de J., de man dy’t altyd putsjes by frou Haringsma die. Is der miskien sprake fan flaters by it Iepenbier Ministearje?

En zo voort. Het is geschreven door Steven de Jong en Frouke Fokkema.

De opnamen duurden natuurlijk veel langer dan een uurtje, want ik bleek nog een scene te moeten doen. Maar gelukkig was Peter Tuinman erbij.



Na de eerste repetitie sloeg hij me meteen op de schouder en kneep me in de arm.

,,Goed!'', riep hij uit. ,,Hartstikke goed!''

,,Nou ja, een journalist kan ik nog wel spelen'', zei ik. ,,Ik heb wel eens vaker een interview gedaan.''

Tuinman wilde van geen bescheidenheid weten. ,,Als er camera's bij zijn is het anders! Maar daar trok je je niks van aan! Hartstikke goed!''

(De bovenste foto van Peter Tuinman, mij en Steven de Jong is gemaakt door Henke van der Heide uit Oosternijkerk, met mijn toestel. Zij was in alle vroegte naar Leeuwarden gekomen voor een figurantenrolletje als persfotograaf, maar ze had alleen maar zo'n lullig klein camera'tje.)

donderdag 7 september 2006


Aed Levwerd

Aed Levwerd is de wat ongelukkige naam van de historische vereniging van Leeuwarden. De vereniging is er al heel lang, maar er is nu ook een website.

Tenminste, dat zeiden ze gisteravond. Er was een feestelijk historisch avondje in de raadszaal, met mensen die zaterdag vrijwilliger zijn bij Open Monumentendag, mensen die geschiedenis leuk vinden en een handjevol hotemetoten, onder wie Bertus Mulder, de Friese gedeputeerde van cultuur.

Hoogtepunt van de avond zou de opening van de site zijn. De beamer stond al klaar en de laptop ook. Maar wat Bertus Mulder ook deed, het scherm bleef egaal blauw. Niks website. Op de tribune werd gegrinnikt.

,,Een technicus van de gemeente heeft er anderhalf uur aan gewerkt, dat alles het zou doen'', zei een van de organisatoren boos. ,,Die hebben ze in de pauze weggestuurd.''

,,Zit er ook een techneut in de zaal die op de hoogte is van beamers?'', vroeg een andere organisator. Meer gegrinnik op de tribune.

Een bode van de gemeente snelde toe, deed iets met snoertjes, de man die de website heeft gemaakt probeerden van alles, het podium vulde zich met radeloze heren. De tribune begon de jas aan te trekken.

Er zat niets anders op dan de avond af te sluiten en de bezoekers uit te nodigen voor een borrel, beneden.

Ik vond het toch gek, want eerder die avond had een spreker de beamer gebruikt en toen deed-ie het gewoon. Volgens mij deden ze iets niet goed met de laptop.

Dus terwijl de bezoekers de zaal verlieten, probeerde ik die laptop even. Floep! Daar verscheen de website van Aed Levwerd op het scherm. Eigenlijk heb ik dus die website officieel geopend.

,,Waar zouden we zijn zonder de Leeuwarder Courant'', zei ik meteen in de microfoon, want zo'n buitenkansje, daar moet je munt uit slaan.

dinsdag 5 september 2006


Pretty well

Ineens stonden Herman Buijtenhuijs - de kunstschilder uit Ierland - en zijn Britse vriendin Susanna (die ik voor het eerst ontmoette) voor de deur. Dit weekeinde opent een tentoonstelling van Hermans werk in galerie De Roos van Tudor, hier min of meer om de hoek. Dus het was wel praktisch als ze een nachtje bij mij zouden logeren. Gezellig was dat ook.

Even later kwam Ellen, die elke dinsdag mijn auto leent. Susanna vroeg of dat soms een collega van mij was. ,,Min of meer'', zei ik, want Ellen werkt voor het ANP.

Na het eten kwam Susanna op Ellen terug. ,,Is er een kans dat het iets wordt tussen jou en die leuke collega, die vanavond langs kwam?'', informeerde ze omzichtig. Vrouwen zien mannen nu eenmaal graag onder de pannen.

Toen ik vanmiddag thuis kwam, was alles heel erg schoon. Had Susanne gedaan. Een paar theedoeken die ze had gebruikt lagen op het aanrecht.

,,Zal ik ze maar in de wasmand gooien?'', vroeg ze.

,Ja, dat zou ik zelf anders ook doen'', zei ik.

,Yes, I noticed you're pretty well organised for a bachelor'', merkte ze op.
Mijn eerste schooldag



Bij alle dingen die ik van tevoren had bedacht die mis konden gaan op mijn eerste schooldag - dingen die ik vergeten ben, er komt niemand opdagen, ik krijg het lokaal niet open, ik val enorm door de mand als verse leraar - had ik niet kunnen bedenken dat iemand bij het energiebedrijf van Zwolle een fout zou maken.

Net toen ik mijn studenten het lokaal uit had gestuurd om elkaar te interviewen, floepten de tl-buizen uit. ,,Wat een energiezuinige instelling'', dacht ik nog. ,,De lichten gaan automatisch uit als iedereen de zaal verlaat.''

Maar zo was het niet. Het gebouw zat zonder stroom en een groot deel van Zwolle ook, hoorde ik later.

,,Dat is al de derde keer dit jaar'', zei Tjeerd, die taalbeheersing geeft. ,,Alleen moesten we er de vorige keer uit van de BHV'ers.'' Een BHV'er? ,,Een bedrijfshulpverlener.''

Hij had het nog niet gezegd, of iemand kwam binnen met een valhelm, een hesje en een zaklantaarn. Hij sommeerde ons het gebouw te verlaten. Hij klopte ook op de toiletdeuren om te horen of er nog iemand zat, in het stikkedonker. ,,En neemt u uw spullen mee'', zei hij. ,,Want we gaan het gebouw afsluiten.''



Buiten dromden de journalistiekstudenten samen en ook bij de gebouwen aan de overkant stroomden mensen naar buiten. Een BHV'er toeterde door een megafoon, dat de gebouwen pas om vijf uur weer toegankelijk zouden zijn. ,,Ga maar naar huis'', zei ik tegen mijn studenten. We voegden ons hij de enorme stoet die naar het station liep. Zo'n massale leegloop, daar had ik op mijn eerste schooldag niet op gerekend.

zondag 3 september 2006


Kwis

Dat zul je nu altijd zien. Zaterdagavond had ik een klusje in Dokkum en ik had Kees gevraagd of hij zin had om mee te gaan. Dat had hij, dus wij naar de IJsherberg.

Toen we binnenliepen trad net een conferencier op, Jeroen Dreves, die het had over televisieprogramma's uit de jaren tachtig. De zaal reageerde niet echt, maar hij haalde onverstoorbaar 2 mensen uit het publiek voor een spelletje.

De eerste die hij uitkoos - haast zonder nadenken - was Kees, hoewel we onopvallend halverwege de zaal zaten. ,,Nu heb ik alleen nog een vrouw nodig'', zei hij.

Kees liet zich lijdzaam meevoeren naar het toneel, waar een zin over ,,sigareten roken'' en ,,hout zagen'' hing. Het publiek mopperde dat sigaretten met twee t's is, maar dat bleek een grap te zijn.

Kees moest die zin in de tegenwoordige tijd zetten. Het kostte hem even om te bedenken dat het ,,sigaretten ruiken'' en ,,hout zien'' moest worden.

Ik weet niet of ik Kees (met petje, de foto's zijn slecht) een volgende keer weer meekrijg.