dinsdag 31 oktober 2006

Oude ambachten

Met Ellen zat ik aan een website te werken, waar binnenkort meer van te merken zal zijn. Trots zette ik op mijn werkkamer een plaat op, want ik heb vorig jaar een platenspeler gekregen en dat is, legde ik Ellen uit, toch wel leuk om weer te hebben. Ik draai boven ineens weer platen.

,,Het klinkt mooi'', zei ze waarderend, toen ik lekker ouderwets Simon and Garfunkel's Greatest Hits opzette.

Na een paar nummers hield hij weer op.

,,Dat is het nadeel van platen'', zei ik. ,,Je moet ze omdraaien.''

Ellen keek toe hoe ik dat deed en zei: ,,Mijn oudere zus kon dat vroeger ook.''

maandag 30 oktober 2006


Literatuur

Kees 't Hart woonde hier vroeger om de hoek, in de Kleine Hoogstraat. Twee jaar geleden is hij met Euf naar Den Haag verhuisd. Ja, als ze denken dat het ergens anders beter is hou je ze niet tegen.

Ik kreeg een mailtje, dat hij voor een bundel met gedichten over Leeuwarden die binnenkort uitkomt een gedicht over de Kleine Hoogstraat heeft geschreven. Misschien heeft hij heimwee, maar dat weet je nooit bij schrijvers, soms doen ze net alsof. Dit is het gedicht:

Kleine Hoogstraat

Er zat wel eens bloed tegen de buitenmuur
Op de kleine parkeerplaats staken twee jongens in 1992
Het dak van de eend aan flarden
Eigen schuld dacht ik

Naast ons brak twee keer brand uit
En iets verderop richtte Henk rare etalages in
Tegenover ons neukten ze bij de Carmina Burana
Veel kwaad kon dat niet.

We maakten ook wel eens lawaai, maar bloed, dat niet.
Heel hard Living Doll zingen om vier uur ‘s nachts
Het bier en de whisky is op jongens
Nou dan gaan we weer.

Sociopaten waren er niet erg veel bij ons in de straat
Misschien iets verderop richting Grote Kerkstraat
Daar had je het Friese Schrijvershuis
Daar schreeuwden ze de hele dag.

En vaak voetstappen ’s nachts en liederlijk geschreeuw
Godverdomme, hier kun je niet gaan staan kotsen
Wat nou, boerenlul, waarom dan niet
Wij wisten het ook niet.

En dan die vogels ’s ochtends om een uur of zes
Allemaal tegelijk aan het kwetteren en kraaien
Hou je bek stelletje rukkers
We kunnen niet slapen.

Van de Ier naar huis was een meter of vijftien
Dat brachten we nog wel op meestal al was het zwaar
Toch even onderweg pissen hier kan het wel
Veel maakte het niet uit.

Kees ‘t Hart


Volgens mij valt het wel wat mee met dat bloed en zo. Aan de andere kant, de man die destijds het huis van Kees en Euf heeft gekocht, heeft het nu al minstens een half jaar te koop staan. Op de foto is de deur van de Ierse pub links voor, en het huis van Kees en Euf in het midden, even achter dat verkeersbord.

zaterdag 28 oktober 2006



Toerisme

Wat gewone kiekjes van het eiland, om iedereen jaloers te maken. Het is hier lekker, en er is ook al een vervanging voor Sint Nicolaas. Ik zal niet vertellen wie het is, maar hij zei gisteravond wel dat hij een heleboel drank van mij tegoed heeft. En dat is ook zo.



Achter het Engelsmanduin. Je komt trouwens zowat geen mens tegen, al is het herfstvakantie en schijnt er een hoop volk op Ameland te zijn.



Het is van dat eigenaardige zonnige en bewolkte weer, waardoor de Noordzee wel van zilver lijkt. De foto lijkt wel bij nacht, maar het was gewoon overdag. Recht tegen de zon in, dat wel.

vrijdag 27 oktober 2006


Moeders

Dit is de moeder van schilder James Abbott McNeill Whistler, die hij in 1871 in Connecticut schilderde.



En dit is mijn eigen moeder, gisteren gefotografeerd in Hollum terwijl ze naar het NOS-journaal keek. Conclusie: op Ameland is het in 2006 gezelliger dan in Connecticut, 1871.

donderdag 26 oktober 2006


Ameland booreiland nee

Op de site met oude foto's van Leeuwarden vond ik mijn huis, in 1973 op de foto gezet door de Dienst Stadsontwikkeling. Het is een tijd oefenruimte geweest voor bandjes, heeft Melvin me een keer verteld, maar ik weet niet of dat begin jaren zeventig al zo was.

In elk geval ziet het er sjofel uit, met protestposters op de deur en eentje op het raam.



Die laatste staat herkenbaarder op een van de andere foto's op de site. Ik herkende hem: om die protestposter tegen gasboringen was op Ameland destijds veel te doen. Op de voorgrond zie je een boortoren, in de verte de Amelander vuurtoren. 'Ameland booreiland nee', stond erop.

Amelanders wisten destijds: dat is protest van vogeltjelui en de waddenverenging. Op het eiland kwam een anti-poster met de tekst 'Vrije vogels / Gekooide mensen'. Die was in De Zwaan aanleiding tot lange discussies. We hadden eens moeten weten wat voor poster er op dat moment op mijn toekomstige huis hing.

woensdag 25 oktober 2006


De kip

,,Heb je ons monster al gezien?'', vroeg mijn moeder gistermiddag. En ik moest mee naar de schuur.

Daar heeft pa een kastje gebouwd, waar een kip in rondloopt. Tenminste, ik denk dat het een kip is, hij is zwartwit met bruine oogjes. (Ja, ik weet dat een kip een vrouwtje is, maar deze kip is toch meer een hij)

Het beest lag er uit bij andere kippen, begrijp ik, en zit zolang bij mijn ouders in de opvang. Na verloop van tijd gaat hij naar Dirk Visser, zei pa.

,,Dat vind ik best jammer'', bekende mem. ,,Ik vind het wel leuk. Elke dag ga ik even naar hem kijken.''



Ze heeft er zelfs een stoel bij gezet, zodat ze op haar gemak bij het hok kan zitten en 'piep, piep!'roepen. Ze vindt het zelf ook een beetje gek, geloof ik, maar de kip reageert er wel min of meer op.

,,Ja, ik vind het jammer dat hij weggaat'', herhaalde ze nog eens. ,,Maar hij is van die jongens.''

Een andere kip kopen dus?

,,Ben je gek, ik wil geen andere.''

maandag 23 oktober 2006



De rooien

Omdat ik te dom ben om in Amsterdam de weg te vinden, dacht ik, ik parkeer mijn auto op dat grote terrein bij het Parool en loop dan verder naar het nieuwe huis van Joop en Christien.

Bij de slagboom stond een man met een geel hesje, die mijn parkeerkaart innam en zei: ,,Binnen kunt u een uitrijkaart krijgen.''

Ik volgde zijn aanwijzingen en liep een sporthal binnen. Daar was een groot PvdA-feest bezig, overal posters met Wouter Bos erop, een boom van rode neonbuizen, een indoorreuzenrad, grote rode ballonnen voor de kinderen, rode draagtassen die er net zo uitzien als die van Dirk van der Broek, maar dan staat er Bos op. Dat kon je daar allemaal kopen, want je krijgt het bij de PvdA niet cadeau.



Er was ook een gangetje met houten kasten die de regionale afdelingen hadden ingericht. In sommige stonden streekproducten, of je kon er een video bekijken, of er kwamen vogelgeluiden uit. De Friese was heel suf: daar lagen gewoon wat folders in.



Toen ik er uitliep, was een man met PvdA-petje en een arm vol folders achter mij druk in gesprek met een vrouw met een enorme PvdA-paraplu.

,,Die mensen komen helemaal uit Drenthe met een bus en dan krijgen ze zo'n waardeloze snertband in een kale sporthal. Dat is toch erg?''

Ik schoot in de lach.

,,Misschien vinden ze het wel mooi'', zei ik. ,,Komen ze er eens uit.''

,,Denkt u dat'', wilde de man weten. ,,Ik hoop het maar voor ze. Je hebt natuurlijk wel mensen die nog nooit uit Drenthe zijn geweest. Maar die heb je hier in Amsterdam ook.''

Zwijntje tik

Meteen over de grens van Friesland val je al in de oude gebruiken en volksspelen. Zaterdag reed ik naar Zwolle, maar voorbij Steenwijk moesten we stoppen. Er was een varken ontsnapt uit een kar en de politie en de varkensboer deden er alles aan om het weer te vangen. Die beesten zijn rapper dan je denkt, maar ze kregen hem uiteindelijk wel. Hij zal inmiddels wel in plakjes bij de slager liggen.

Cops

Bij de presentatie van 'De man die in zeven uur bedierf', een boek met historische anekdotes over Leeuwarden die Jaap de afgelopen jaren in de krant schreef, was de Radio Ascona Roadshow uitgenodigd om plaatjes te draaien.

Daarvoor had Kees politie-uniformen gehuurd, want het boek gaat tenslotte over misdaadverhalen.



,,Wat mooi!'', riep raadslid Hendrik ten Hoeve, die dit soort dingen altijd mooi vindt. Hij zette ons dadelijk op de foto met advocaat Willem Anker, die het eerste exemplaar van het boek net had gekregen. Die foto staat hieronder.



Vervolgens draaiden we misdadige plaatjes, van Johnny Cash tot Charles Manson en Awa (dat is die Leeuwarder die zijn vriendin in de fik had proberen te steken en tussen de tijd dat hij dat had gedaan en dat hij werd gepakt een rap had opgenomen) en zo voort.



Buiten wachten bij restaurant Piet Paaltjens was trouwens het leukst. Mensen schrokken, vooral als ze geen licht op de fiets hadden. Twee keer reed er echte politie voorbij, van wie we dachten dat ze terug zouden komen. ,,Wat is hier de bedoeling van?'' Maar nee.

Een paar brutale meiden die uit een restaurant verderop kwamen gaven ons van die gratis ansichtkaarten met de tekst: Het verbaast me dat jij een vriendin hebt. Geen enkel respect voor het bevoegd gezag, die jeugd.

donderdag 19 oktober 2006


Dictee

Er was een stuk minder aandacht voor dan voor het Groot Dictee der Nederlandse Taal, maar op een discussie-avond in de Bres die ik aan elkaar mocht praten is zojuist het eerste Leeuwarder straattaaldictee gegeven. Ik had nul fouten, want je mag het schrijven zoals je wilt. Wat het betekent is een stuk moeilijker. Kijk maar:

1: Ik zat laatst op mijn bieka met een onmin biggie jonko
2: Terwijl ik rustig smookte en 'm zat te chillen in mijn space
3: Kwam er een waggie langs met twee tata's
4: Ik checkte en dacht bij mezelf: 'Mi gado, dat zijn rielekste sma's!'
5: Je weet toch, ik zette die playerstijl en liet de bling bling zien in mijn moffo
6: Die sma's in die waggie stopte en hielden me aan, maar 't was niet voor de chillerij
7: Die twee sma's waren van de skotoe en uiteindelijk mocht ik hun doekoe passen

(Kenners weten nu dat de ikfiguur op de fiets een joint zat te roken, glimlachte naar twee vrouwen in een passerende auto, die van de politie bleken te zijn en hem een boete lieten betalen.)

dinsdag 17 oktober 2006



Bootjes

Hoewel het herfst is en het water vermoedelijk vrij koud, varen er nog allerlei bootjes door Leeuwarden. Zondagmiddag rond de Prinsentuin althans: van kleine afstandbestuurbare zeilbootjes tot iets grotere, maar nog steeds kleine motorvletjes. Heel goed voor zo'n onbestemd zondagmiddaggevoel, waar je denkt dat je nog een zee van tijd hebt maar het weekeinde eigenlijk al voorbij is.

vrijdag 13 oktober 2006


Koffiemolen

Deze koffiemolen heb ik al sinds ik in het pak was met Peter, Douwe en Herman. Dat snappen alleen Amelanders. We kochten hem in hetzelfde jaar dat dat er elke week een korte uitzending over Ameland op tv was, Nieuw Amelands Peil.

Het plastic was al lang gebarsten en het apparaat werkte alleen nog als je de knop op een bepaalde manier indrukt.

Toen dezelfde Herman hier een paar weken geleden logeerde dacht hij dat hij mijn koffiemolen vernield had en kocht hij een nieuwe.

,,Dat had niet gehoeven'', zei ik tegen Herman. ,,De oude doet het nog.''

,,Dan moet je die gebruiken tot hij helemaal stuk is'', ried Herman aan. Hij kent tenslotte ook de sentimentele waarde van dit ding. We hebben er wol in gemaald tot de pluisjes achterin je neus zaten.



Gisteren ging-ie echt stuk. Dit is zo'n herfst waar alles breekt. Ik trok hem uit elkaar om te zien wat er allemaal in zit en zelfs het motortje en de spoelen zitten helemaal onder de gemalen koffie.




Vandaar dat ik nu de nieuwe in gebruik heb genomen, een echte Krups. Ovaal, want dat giet makkelijker volgens de bijsluiter. En je hoeft hem niet op een bepaalde manier in te drukken, dat is voor het bezoek wel handig.

zondag 8 oktober 2006


De man die niet van reisverhalen houdt

Op een avond met allemaal schrijvers in de Harmonie, vorige week alweer maar het laat me niet los, was ook een zekere Klaas uit Hindeloopen. Ik geloof tenminste dat hij Klaas heette.

Klaas is een gretige lezer, dat was al snel duidelijk. Hij had net weer een paar boeken gekocht van schrijvers die hier optraden, maar hij peinsde er niet over om een handtekening te vragen, want dat vindt hij zonde van de boeken.

Nog opmerkelijker werd het toen hij over literaire reisverhalen begon. Want zulke schrijvers en boeken waren hier ook.

,,Ik ben gestopt die te lezen'', zei Klaas. ,,Reisverhalen, daar word ik alleen maar ongelukkig van. Die schrijvers gaan op reis, ze komen op allerlei onbekende plekken, ze beleven het ene interessante avontuur na het andere, elke dag komen ze boeiende mensen tegen die meteen hun hele levensverhaal beginnen te vertellen, ambassadeurs, presidenten, stamhoofden. Als ik zelf op reis ga maak ik nooit zulke dingen mee. Dus ik vind mijn eigen reizen daardoor helemaal niet leuk meer. Je leest toch geen boeken om jezelf ongelukkiger te voelen?''

vrijdag 6 oktober 2006


Parker duofold

Net had ik alles opgeschreven dat me van belang leek over dat festival op Schiermonnikoog, ging mijn balpen stuk. Nou, dan koop je een andere, zou je zeggen, maar met mijn pen zit het anders, zoals ik hier al eens eerder schreef.

Dit is een Parker Duofold, de opvolger van de Parker Duofold balpen die ik in 2003 in een bioscoop in Seattle vond en die in 2005 de geest gaf. Hij ligt lekkerder in de hand dan gewone pennen, er zit geen knopje aan maar je moet aan de dop draaien.

De opvolger, die dus anderhalf jaar is geworden, is meegeweest naar Griekenland, naar Oerol, naar Boekarest, naar Boedapest, naar Berlijn, naar New York, naar Curacao, naar Ameland, naar Lowlands, naar alle klussen van de krant en naar de school voor journalistiek in Zwolle.

Want als ik me een keer aan een pen hecht, dan is het een serieuze relatie. Hij zit permanent in mijn broekzak en als ik denk dat ik hem niet bij me heb, krijg ik een koud paniekgevoel in mijn maag. Ik weet, het is kinderachtig, maar het is nu eenmaal zo. Een pen is belangrijk.

Maar helaas (zie foto).

De patiënt is nu onderweg naar de Parkerfabriek in Engeland., die dan - de vorige keer tenminste - een nieuwe terugsturen. Er is levenslange garantie op, vertelden ze toen. Raar idee, eigenlijk. Als ik dood ben, kan iemand anders deze pen, als hij stuk is, blijven omruilen voor een nieuwe.

donderdag 5 oktober 2006


Mussen van Bernstorff

De gewone mus sterft uit, zeggen ze. Maar op Schiermonnikoog zijn er nog best veel, althans op het terras van hotel Graaf Bernstorff.

Als je daar een kop koffie met appelgebak neemt, komt er direct een hele zwerm mussen op de terrasstoelen om je heen zitten. Het is zaak om je gebak goed in de gaten te houden, anders zitten er allemaal snavelgaatjes in.

Hoewel ze er dik genoeg uitzien hebben ze nog steeds wel zo'n zin in koekjes, dat ze zelfs uit je hand eten. Als je maar roerloos blijft zitten. De brutaalsten klimmen zelfs op je hand om er beter bij te kunnen, met die dunne kriebelpootjes van ze. Maar één beweging en flrrrt! de hele meute smeert hem. Zelfs heel voorzichtig stiekem een foto nemen is vaak al te veel.



Ik was op Schier voor een kamermuziekfestival, en zat er alweer in zo'n overdreven grote kamer, een appartement eigenlijk met zithoek en keukentje. Heel huiselijk allemaal maar ik ben er amper geweest.

dinsdag 3 oktober 2006


De strijd tegen terrorisme


Daar stond, pal voor de kiosk op het station in Zwolle, spoor 3, een koffer. Geen mens te zien verder.

,,Er staat een koffer onder uw toonbank'', zei ik alert tegen het meisje dat koffie verkocht. Ze schoot een beetje in de lach.

,,Echt waar'', zei ik. ,,Hij ziet er oud uit. Ik moet dat toch melden als oplettend burger?''

,,Daar heeft u gelijk in'', zei het meisje. Ze ging dadelijk iemand bellen.

Ik wachtte af en maakte vast een foto van de koffer. Zometeen zouden bewakers en de Explosieven Opruimings Dienst alles afzetten, dan kon het niet meer. Dan werd het treinverkeer stilgelegd tot in Sittard toe. Politiecordons, een reeks invallen bij verdachte personen, een ramp was voorkomen, Nederland haalde weer gerust adem. Mijn foto van de koffer kwam voor een mooi bedrag in allerlei kranten rond de wereld.

Het meisje kwam de kiosk uit.

,,Wat ga je doen?'', vroeg ik.

,,Ze zeiden dat ik hem binnen moet zetten'', antwoordde ze en tilde de koffer op. Er leek niet veel in te zitten.

,,Tikt het?'', vroeg ik.

Ze hield de koffer tegen haar oor en zei ,,Nee''.

Net had ze hem binnen, kwam er een oude dame. Het was haar koffer.

,,Ik was zo gericht op een kop koffie'', zei ze verontschuldigend.

,,We vonden het al helemaal verdacht, zo'n vergeten koffer'', zei ik. ,,Maar u ziet er niet uit als een gevaarlijke terrorist.''

,,Daar kunt u zich best in vergissen'', zei de dame.

Maar ik vergiste me niet, ze was geen terrorist. Ze zat heel braaf in dezelfde trein als ik, de koffer keurig in het bagagerek.

zondag 1 oktober 2006


Riemer van der Velde

Ik ken hem niet echt, maar voor voetballiefhebbers is Riemer van der Velde een heilige. Hij is heel lang de baas geweest van voetbalclub Heerenveen en heeft nu afscheid genomen. Ik weet het, want ik was erbij. Gisteren had Wybren me meegevraagd naar de wedstrijd van Heerenveen tegen PSV.

Riemer stond al breed in de kranten, hij is geridderd en zijn vrouw Annie meteen ook, alleen zij wat lager. Hij is ereburger van Heerenveen geworden, wat vermoedelijk inhoudt dat je overal gratis mag parkeren.

Voor de wedstrijd was er een ceremonie op het veld rond Riemer en zijn vrouw Annie. Op alle stoeltjes lag een plastic vlaggetje met Riemer Bedankt! erop. Het ging me te ver om daarmee te zwaaien. Wybren deed het gelukkig ook niet, maar de man naast me zwaaide wel voor twee. Op de tribune links ging zelfs een heel groot spandoek met Riemer en Annie omhoog, dat op het fotootje staat.

Nu heeft Van der Velde deze week zijn collega van PSV ,,een eikel´´ genoemd. De PSV-fans (niet zoveel, de hoektribune zat niet eens vol) zaten dan ook de hele ceremonie lang luid te zingen. Je kon het helaas net niet verstaan, maar ze hielden het zeker tien minuten achtereen vol, of hoe lang het eren ook maar duurde.

Riemer en Annie hoorden er niks van zo te zien, en het kwam ook niet in beeld. Dat is te snappen, het zou het feest maar verstoren. Het gehuldigde paar zag er zo gelukzalig uit met die bloemen en zo, dat het me niet had verbaasd als ze het veld hadden verlaten door langzaam, hand in hand, omhoog te zweven, zo de hemel in.