zondag 8 juli 2012

Een liefdeswandeling

De Kiyomizudera tempel in, of beter gezegd, boven Kyoto tegen een heuvel is werelderfgoed en inderdaad erg mooi.

Los daarvan is er ook van alles te koop, vooral op wensgebied. Houten schildjes waar je een wens op kunt schrijven die je dan bij een van de tempels voor Boeddha kunt ophangen, stukjes papier waarop je eveneens een wens kunt schrijven en die je aan een rek kunt knopen, papieren poppetjes waarop je een wens kunt schrijven en die je in een watervat kunt gooien, zodat ze langzaam uiteen vallen. Er zijn beelden om aan te raken en beelden om voor te bidden (dat gaat hier heel snel: je gooit er een muntje heen, luidt de bel zodat je even de aandacht krijgt en klapt in je handen; knielen en zo hoeft verder niet). Ook zijn er amuletten te koop waar voor het gemak al op geschreven staat waar ze goed voor zijn, ook in het Engels: Happiness, Love, Childbirth, Easy Delivery.

Geheel gratis zijn de Love Stones, pal achter het gebouw op de (Wikipedia-)foto. Twee dikke stenen die uit het plaveisel steken, en een meter of zes uit elkaar liggen. Bij de een staat een bordje: als je met gesloten ogen van het ene rotsblok naar het andere kunt lopen, zal het je voor de wind gaan in de liefde. Je kunt ook iemand vragen je te begeleiden, maar dat betekent dat je ook bij het vinden van liefde begeleiding nodig hebt. En gaat het mis, dan is het duidelijk: dat wordt tobben.

Een groep meisjes in traditionele kledij en met bloemen in het haar vraagt of ik ze met zijn allen bij de ene steen op de foto wil zetten. Maar de wandeling wagen: ho maar.

Dat doet bijna niemand. Misschien is het angst om met je ogen dicht tegen een van de vele bezoekers hier op te botsen, misschien vinden ze het kinderachtig. Verschillende moeders jutten hun kinderen op om het te doen, wat ook nu en dan gebeurt. Een jongen van een jaar of zestien waagt het er in zijn eentje op, maar hij schuifelt zo krom vooruit dat hij tegen een rek met wensen oploopt.

Ik waag de stap, nadat de zoveelste moeder haar peuter op de route heeft gezet en er zelf achteraan loopt. Al bijna meteen bots ik tegen haar op, haar kind gaat wel heel langzaam. Wat dat moet betekenen weet ik niet, moeder is natuurlijk al getrouwd en de delivery heeft ze al achter de rug. Om verdere aanvaringen  te voorkomen gluur ik nu en dan door mijn oogharen.

De andere steen haal ik met gemak, maar ik heb dus gesmokkeld. In liefde en oorlog is alles geoorloofd zegt men. Misschien vindt Boeddha dat ook.