maandag 30 december 2013

'Woezel en Pip' en zo

Annabelle, Radboud en Floris logeerden vannacht bij mij, met hun ouders. Dat vinden ze leuk, want mijn huis heeft een computer waar je 'Barbapapa' en 'Woezel en Pip' op kunt zien en daar krijgen ze maar geen genoeg van.

Toen ik vanmorgen even na zevenen bijna geluidloos mijn tanden stond te poetsen, kwam Floris, de allerjongste, de badkamer in. Hij had mij toch gehoord.

,,Gaan we zo naar beneden?", wilde hij weten. ,,Barbapapa kijken?"

Aldus geschiedde. Hij had het rijk helemaal alleen.


Op zo'n manier begint een dag wel plezierig. De rest van de dag viel tegen. Zoals Max Liebermann bij een andere gelegenheid schijnt te hebben gezegd: Ick kann jar nich soville fressen, wie ick kotzen möchte.

zaterdag 28 december 2013

Galileo Galileo Galileo Galileo Galileo Figaro



,,Luister je ook naar de top 2000", vroeg ik deze week aan Jaap.

,,Nee", zei hij. ,,Die heb ik vorig jaar al gehoord."

Goed antwoord, want hij is elk jaar wel hetzelfde. Al is het terughoren van oude bekenden ook altijd wel lekker.

Net voor oud en nieuw zijn ze aan nummer 1 toe, 'Bohemian Rhapsody' van Queen. Die tekst heb ik zonet laten voorlezen door een van de computerstemmen van AT&T en er bovenstaand filmpje bij gemaakt.

Bedenk: dit is de beste song die er bestaat, volgens de Top 2000-stemmers tenminste. Maar dan heel anders.

Klein lederwarengebied en de Duitse economie

Mijn voor-vorige beurs was een erfstuk van pake, van het merk Castelijn en Beerens.

Een bedrijf, lees ik op hun website, dat is opgericht door stikmeester Walter Castelijn en leerstanser Marinus Beerens. Portemonnaies waren een bijproduct toen ze in 1945 begonnen, maar ze groeiden uit tot ,,marktleider op klein lederwarengebied".

Mede door de 'portoquick', een metalen strookje waar je kleingeld aan bleef hangen, dat eind jaren zestig een hele verbetering leek.

Hoe degelijk ook, zo'n beurs gaat een keer stuk. Daarom kocht ik destijds bij tassenwinkel De Gladde Gevel in de Leeuwarder Oosterstraat een nieuwe Castelijn en Beerens. Die begon dit jaar slijtageplekken te vertonen, omdat ik er altijd van alles in prop. Maar ja, je blijft er toch lang mee rondlopen, omdat het een deel van je lichaam is geworden, met precies de juiste kromming.

Zo zitten er achterin zo'n beurs altijd twee vakken voor biljetten, met een scheidingsstuk ertussen (waarom is een beetje onduidelijk). Dat stuk hing er al een tijdje bij. Ook het vakje voor je rijbewijs hing open. Vorige week knapte het leer waarachter bankpasjes en zo zitten, zodat die los door mijn broekzak dreigden te gaan zwermen.


Hoog tijd voor een nieuwe. Die tassenwinkel bestaat niet meer, maar nu heb je Brixx. Daar verkopen ze ook Castelijn en Beerens. Het meisje legde een keur aan beurzen voor me neer, want al is het maar een opbergdingetje met steeds dezelfde vakjes, er is veel variatie mogelijk.

,,Zelf zijn we heel erg dol op Aunts&Uncles", zei ze. ,,Dat is een Duits merk." Daar legde ze ook een paar van neer.

Zoiets brengt me meteen in loyaliteitsproblemen. Aan de ene kant heb je dat vaderlandse bedrijf, waar een derde generatie al leer aan het stikken en stansen is. Aan de andere kant heb je die degelijke Duitsers. Waar het met de economie beter gaat, zodat hun beurzen vermoedelijk steviger zijn. Die hippe Engelse naam is weer minder, ik hou van bedrijven die naar hun oprichters heten.

Het werd de Duitse beurs, van het type Cat (dat Engels, daar moeten ze echt mee stoppen). Allerlei vakjes en toch niet overdreven dik. Hij is van ,,hoch vegetabil gegerbtes Premium-Rindleder, geölt, gewachst und von Hand nachbearbeitet", dus het is niet niks. 

Hij moet alleen nog wat wennen, want hij voelt stug en hoekig in de broekzak. Zoiets is toch een soort orgaantransplantatie. Hopelijk stoot mijn lichaam deze haselnussfarbene Katze niet af.

vrijdag 27 december 2013

Lijstje maken

Aan het eind van het jaar hebben we in de krant natuurlijk ook van die lijstjes van de beste dit-en-dat. Ik mocht er eentje maken met de beste films van het jaar. Dat is altijd een hele opgave, want zo'n lijst mag er maar vijf bevatten, en ik schreef er zo uit mijn hoofd al tien op. Bovendien is het me weer niet gelukt alle films te zien - de achterstand tussen wat er is en wat ik zag loopt elk jaar verder op.

Helaas is in de krant het inleidinkje vervallen, zodat het een half stukje is met alleen de titels (ik heb er twee films bijin gesmokkeld). Voor wie het echt interesseert daarom het complete stukje hier, voorzover ik die inleiding nog uit mijn hoofd kon herschrijven. Wie het er niet mee eens is, mailt maar.


Nieuw licht op oude genres

'The summer of doom' werd dit filmjaar genoemd, omdat het wemelde van de peperdure films vol wereldondergang door reuzenmachines of zombies. Zelfs in 'Man of steel', de Supermanfilm die je wel een van de grootste en duurste tegenvallers van het jaar kunt noemen, worden hele steden in puin gelegd. Dat weten we nu wel.
Maar dit filmjaar liet ook iets anders zien: een aantal geweldige films die als het ware het stof afbliezen van al lang bestaande genres. Die lieten zien dat er nog volop leven, spanning en schoonheid in verhalen zit waarvan je dacht dat je ze al kende. Daar is onderstaande topvijf uit samengesteld.


1 Gravity (Alfonso Cuarón).

Een astronaute moet bijna onoverkomelijke moeilijkheden overwinnen. Het bewijs dat sciencefiction niet dood is en 3D iets goeds kan opleveren.
2 Django unchained (Quentin Tarantino).

Een moderne western over slavernij, die naar meer smaakt. Zie ook ‘The lone ranger' (Gore Verbinski), de andere grote western van het jaar, die onterecht werd afgekraakt.

3 Broken circle breakdown (Felix van Groeningen).

Meesterlijke Vlaamse toevoeging aan het genre van de liefdesfilm. Van een goede, tragische love story krijg je nooit genoeg.
4 The place beyond the pines (Derek Cianfrance).

Het noodlotsdrama, met al zijn beklemming, is sterk terug met dit plattelandsdrama. Zie ook ‘Prisoners' (Denis Villeneuve), even noodlottig, al valt daar het einde wat van tegen.
5 La grande bellezza (Paolo Sorrentino).

Een bonte caleidoscoop van een Fellini-film over de gegoede Romeinse burgerij van nu. Rijk, muzikaal, zwierig, allesomvattend, magisch: dit is film.













woensdag 25 december 2013

Massa en macht

Deze ijdeltuiterij kon ik niet laten, op het moment dat het Oldehoofsterkerkhof nog volstond. Niet voor mij, dat kun je wel zien aan het publiek, dat massaal naar iemand anders kijkt, maar voor de dj's van Serious Request natuurlijk.

Die waren op dit moment al gehuldigd en wel, en de mensen stonden er toch nog. Dan ontstaat er zo'n 'nu of nooit'-moment, waar je schaamteloos gebruik van kunt maken.

Bovendien - echt waar - spreek ik hier met Esther, die helemaal vooraan bij de dranghekken stond. Uit reacties op Facebook begrijp ik dat zanger Sido Martens dit maar een griezelige plaat vindt, maar ik vind hem mooi.

(Jacob van Essen heeft hem gemaakt)



dinsdag 24 december 2013

Het herkennen van BN'ers



Voor Serious Request zijn we versterkt met een team studenten die op de Friese Poort in Drachten een MBO-opleiding journalistiek en fotografie volgen. Het is handig, want ze kennen alle Bekende Nederlanders. En daar ben ik slecht in.

We werken in een hoek van het Fries Museum, een lekkere open plek, waar nu en dan eens iemand binnenloopt om te kijken hoe het gaat.

Vandaag stapte een redacteur of zo van Serious Request binnen, die pas nog een gastles had gegeven bij de Friese Poort en dus enthousiast werd begroet. Om zijn nek hing een Serious-Requestpasje waar ALL AREAS op stond.

,,Jij moet wel heel belangrijk zijn, met zo'n pasje", zei ik. ,,Wat doe je eigenlijk?" Hij bleek radiopresentator te zijn bij de NOS. We kletsten wat over de toekomst van de journalistiek, hij was verrast dat dat Friesland nog twee dagbladen heeft en ik was blij voor hem dat hij een vast contract heeft en niet steeds om nieuwe klussen hoeft te zoeken.

Toen hij weg was, kreeg ik de wind van voren. ,,Dat was Bart Jan Cune!", zei Ineke, met iets van ongeloof in haar stem.

Marten voegde er bijna schaterend aan toe: ,,En je vroeg hem wat voor werk hij deed! Hij leest altijd het nieuws voor op 3FM!"

,,Dat wist ik echt niet", verdedigde ik mezelf. ,,Ik ben slecht in BN'ers."

Wat later gingen we met een groepje naar het station, waar Nick en Simon zouden aankomen.

,,Als je die maar niet vraagt wat ze doen", waarschuwde Ineke.

,,Ik herken ze wel", zei ik. ,,Maar ik haal ze altijd door elkaar."

,,Nick heeft altijd een gitaar bij zich", lichtte ze me in. ,,Veel mensen weten dat gewoon niet."

Toen ik later op het perron ergens anders over nadacht, botste er zowat een man in een grijze jas tegen me op. Het was Nick. Dat had ik zo gauw niet gezien, want hij had geen gitaar bij zich.

Maar goed, hij had mij ook niet herkend.

(De ploeg maakte er bovenstaand filmpje van.)

vrijdag 20 december 2013

Ik veil dus ik besta

Gisteren zette ik de balpen op dit weblog die ik in het Glazen Huis had gebietst. Stukje staat hieronder. Ik was de mijne kwijtgeraakt.

Die pen wilde ik wel veilen, want dat doet iedereen tegenwoordig. Voor Serious Request natuurlijk.

Op Facebook kwamen er dadelijk reacties.

Eerst van Wally Hofker: ,,Kom op Asing! Maak er een mooie tekening mee, een zelfportret of zo, met handtekening eronder. Dan doe ik een openingsbod van 15 euro."

Toen van Jetske Bilker: ,,Okee. Pen met zelfportret van Asing 20 euro."

Zodoende zette ik me zojuist aan het tekenen. Eerst maakte ik een foto met de pen, met mijn pc. Die bewerkte ik met photoshop en die grafische bewerking heb ik nagetekend met de pen.

Het duurde weer eens veel langer dan ik dacht, maar het resultaat (op A3-papier) mag er zijn, vind ik.

 Opmaakster Alie Veenhuizen bood er al 50 euro voor, toen het nog niet eens klaar was. Dat is het nu wel (zie boven, de scanner maakte hem iets meer paars dan hij in het echt is.). Gesigneerd is hij ook.

Wie biedt meer? Mag op Facebook, of je kunt me mailen. Maandag is hij voor de hoogste bieder. Met de pen erbij natuurlijk, waar na al dit gekras nog best veel inkt in zit.

Pen for sale

Om half twee kon ik het Glazen Huis even in, om met de dj's te praten.

Maar eerst ging ik lunchen, met Jaap in het Glazen Restaurant (alles in Leeuwarden is nu van glas). Ik had haast, vanwege die afspraak, dus we deden alleen een hoofdgerecht en koffie.

Nou ja, zoals dat gaat, pas op het laatste moment snelde ik naar het Glazen Huis, waar ik vlot werd binnengeloodst door een van de medewerkers. ,,Je kunt zo naar binnen", fluisterde ze. ,,Je hebt een half uur."

Pas in het voorportaaltje voelde ik dat ik mijn pen in het restaurant had laten liggen.

Goed he? Een journalist die geen pen bij zich heeft. Daarom bietste ik er ter plekke eentje, die hierboven op de foto staat. Hij kwam erg goed van pas, maar ik schrijf liever met zwart.

Daarom bied ik hem hier aan de hoogste bieder. Ja, het is maar een gewone plastic ballpen met klikknop, maar hij komt dus uit het Glazen Huis, hij is er binnen aan het werk geweest en hij heeft dingen opgeschreven die Giel Beelen en Coen Swijnenberg hebben gezegd. Voor het goede doel, uiteraard.

maandag 16 december 2013

In de buurt van Peter O'Toole

Toen Douwe  en ik in 2008 bij Herman Buijtenhuijs in Clifden (Ierland) op bezoek waren, reed hij ons in de omgeving rond en wees een afgelegen wit huis aan. ,,Dat is van Peter O'Toole", zei hij.


Nu O'Toole zaterdag is overleden, zal iedereen wel over 'Lawrence of Arabia' beginnen, die prachtige woestijnfilm die je eens van je leven op 70 milimeter op een groot doek moet hebben gezien. Misschien hebben ze het ook nog over 'The ruling class', 'The stunt man', 'The last emperor' en 'Venus', O'Tooles beste films. Al zit hij natuurlijk ook in de barokke pornofilm 'Caligula'.


In 1990 speelde O'Toole in 'Wings of Fame'. Een eigenaardige Nederlandse film - dat wil zeggen, Dick Maas was een van de producenten, maar er werd Engels in gesproken. Colin Firth zat erin, Marie Trintignant, en een keur aan Europese acteurs van die tijd.

De film was geregisseerd door Otokar Votocek, die volgens de verhalen bijna blind was. Hij had het verhaal geschreven met Herman Koch. Het gaat over een schrijver (Firth) die een acteur (O'Toole) heeft doodgeschoten en daarbij zelf ook omkwam. Samen belanden ze in het hiernamaals, een reusachtig hotel waar de grootte van je kamer afhangt van je roem op aarde.

In dat hotel zit ook Lassie, en een voetbalteam. Er wordt verder niet toegelicht hoe die voetballers daar komen, maar vermoedelijk zijn ze met zijn allen neergestort in een vliegtuig. Een van hen wordt gespeeld door Hans Snijder, tegenwoordig de hoofdredacteur van de Leeuwarder Courant. Hij heeft het me zelf eens verteld.

Hij zou dus op deze stills te herkennen moeten zijn. Ik zie het niet en de aftiteling helpt me niet verder, want die noemt de voetballers niet eens.

Peter O'Toole heeft hij nooit ontmoet. Maar hij was dichterbij dan iemand die in de verte een wit huisje heeft gezien.

De edelfigurant spreekt

Hans kwam even langs, naar aanleiding van het bovenstaande. Daar staat hij niet op, vertelde hij. De opnamen waren destijds binnen, in een decor in een oude fabriek in Amsterdam.

,,We zaten in een kooi", wist hij nog.

Dus nog maar een keer gekeken. In de film zit inderdaad een scene waarin de 'doden' die inmiddels op aarde vergeten zijn in een kooi worden gestopt. Colin Firth en Peter O'Toole zijn daar ook bij

En ja hoor. In de scene waar Colin Firth naar binnen loopt zien we hem. Met een mooie bos haar.



Voor wie het op de foto boven niet kan ontcijferen, hier het fragmentje. Ik heb het deels vertraagd, dat kijkt beter. Hij staat rechts. Denk ik.



woensdag 11 december 2013

Netwerken met pumps

Vanmiddag was er in Leeuwarden ConnectIT058, een bijeenkomst die IT'ers warm moest maken voor Leeuwarden, door te laten zien wat er hier allemaal voor interessants gebeurt.

Onderdeel was een 'College Tour' met Peter Jacobs, de CIO (Chief Information Officer, ik moest het ook opzoeken) van ING Nederland. De baas van alle informatietechnologie van de bank, zeg maar, of dat nu gaat om beveiligingsprogramma's of het beheer van spaarrekeningen. Dat mocht ik aan elkaar praten, ik werd aangekondigd als ,,de Friese Twan Huys". Ja hoor.

Jacobs boodschap is dat er in elk geval bij de ING mensen nodig zijn die zeggen: ,,I'm proud to be a nerd". Dat is hij zelf ook, zei hij.

Het was heel erg een bijeenkomst van kennismaken. Allerlei bedrijven die aan de organisatie hadden meegewerkt hadden er een standje en iedereen droeg naambordjes in de vorm van een pompebled.

Een van de organisatrices zag dat ik geen naambordje had en ging er bliksemsnel een halen. Terwijl ze het me opspelde zei een ander, die haar kende: ,,Heb je andere schoenen aan?"

Ze droeg open schoenen met een lage hak.

,,Je bent de eerste die het ziet", antwoordde ze. ,,Deze zitten makkelijker, ik heb ze altijd bij me in de tas. Straks bij het netwerken doe ik mijn pumps weer aan."

zaterdag 7 december 2013

Dit zijn de namen

Sinterklaas in Hollum was donderdag een winderige affaire, waarvan het programma steeds werd aangepast. Alles was anders dan de voorgaande negen keren dat ik het deed (en de ene keer dat Lange Piet me verving, waarvoor nog steeds dank).

Eerst al was het programma zelf veranderd. Voorheen was het 's morgens en 's middags nog een keer. Op verzoek van de ouders was alles nu 's middags. Want sommigen van hen zijn anders de hele dag onder de pannen. En 's avonds is het tenslotte nog een keer feest.

In de ochtend werd besloten de tocht te paard door het dorp te schrappen. Het zou hard gaan waaien, het KNMI had al een 'Code Rood' uitgevaardigd.

Het haar van de Sint zou dat overigens wel houden.  Dat weet ik zeker, want ik ben na afloop bij de sporthal even in de volle wind gaan staan, alles bleef op zijn plek al waait het wel voor je gezicht.

En het paard zou vast niet wegwaaien, maar grote kans dat het erg onrustig zou zijn.

Als vervanging was een golfkarretje geregeld. Maar nog wat later bleek dat het muziekcorps ook weinig trek had in een tocht door het dorp tijdens een vliegende storm, met een hoge trefkans van dakpannen of takken. Dus geen tocht. De politie twitterde het zelfs.

Het korps zou op het schoolplein spelen, ik zou wat mensen de hand schudden en zodra 'Dag Sinterklaasje' werd ingezet was dat het signaal voor de goedheiligman om op te hoepelen.

Ook dat liep anders. Het begon zo te stormen dat het schoolgebouw kraakte, zodat het korps uiteindelij gewoon binnen optrad, als afsluiter.

Het enige dat gewoon doorging was het programma met de kinderen en dat is natuurlijk ook de kern van de zaak. Een oude volkswijsheid zegt dat kinderen druk zijn als het stormt, en dat was zeker deze middag zo. Ze waren bijna niet te houden.

Aan het eind liep ik handenschuddend in de school rond, terwijl het korps speelde. Vooral alle kinderen gaf ik een hand en daar zei ik dan hun namen bij.

,,Dag Angelique", zei ik tegen een meisje dat me de hele tijd nieuwsgierig was gevolgd.

,,Hoe weet jij al die namen van iedereen?", vroeg Angelique. Je kon horen dat ze onder de indruk was.

Ik had kunnen zeggen: kijk eens omlaag, suffie. Al jullie namen staan duidelijk leesbaar op de rozetjes die jullie allemaal opgespeld hebben. Maar slapende honden moet je niet wakker maken, dus ik zei: ,,Sinterklaas onthoudt iedereen."

Angelique knikte - ze vond het een acceptabele verklaring.


(De foto is van Tineke Borsch)




woensdag 4 december 2013

Een kritische kijker

Stijn, een jonge leerling van It Ienster in Ballum, is een jongetje dat wat extra aandacht nodig heeft, zo werd me later uitgelegd. Hij is in elk geval iemand die eerst de kat uit de boom kijkt als er iets ongewoons gebeurt, zoals het bezoek van Sint Nicolaas en twee Pieten. Zwarte Pieten, met gouden oorringen, voor wie graag het naadje van de kous wil weten. ,,Als ze daarmee stoppen, stop ik met schminken", zei Janke de Boer.

Het was vanmorgen, ik was in vol ornaat als bisschop. Na een tijdje kwam hij dicht bij me staan - onder de oplettende blik van juf Loes, die hem nu en dan bij me weghaalde - en monsterde me zwijgend.

Hij bekeek me van top tot teen, keek me zo diep mogelijk in de ogen, dacht een tijdje na en stelde uiteindelijk vast: ,,Dit is Sinterklaas."

Kijk, zulk kritisch publiek, daar houdt de Sint van. Morgen te paard door Hollum en er is storm voorspeld.

(Janke de Boer heeft de foto's gemaakt)

maandag 2 december 2013

Herken ze allemaal



Fascinerende foto vandaag in de Leeuwarder Courant, van de vijftig Friezen die door commissaris John Jorritsma zijn meegevraagd naar het 'koninkrijksconcert' in het Circustheater, zaterdagavond.

,,Deze keer heb ik onder andere gekozen voor mensen van Kulturele Haadsted en waarnemend burgemeesters", legt Jorritsma in de krant uit. Op de foto die erbij staat, van Ilse van den Berg en Arij IJdo, kun je ze net wel/net niet herkennen.

Hoe dat bij u is weet ik niet, maar ik ben altijd nieuwsgierig wie dat dan allemaal zijn en of er bekenden bij staan. Zo op het eerste gezicht herkende ik er acht.

Om het beter te kunnen zien heb ik de foto gedownload en in stukjes geknipt. Voor dit soort zaken zijn de sociale media uitgevonden, volgens mij, met een beetje inspanning weten we ze straks alle vijftig. Ik zet ze ook even op facebook. Kijken of zoiets lukt.