woensdag 30 december 2015

Taal van de karakterboot



I. Af en aan

De boot die om half zeven 's ochtends van Ameland vertrekt schijnen ze de karakterboot te noemen. Want half zeven, dat is erg vroeg.

Er zaten dan ook maar een paar mensen op, onder wie Paulus. De boot had nogal wat vertraging (,,dat is gratis ontstressing", zei Paulus) maar na anderhalf uur verscheen dan toch bovenstaande tekst op de schermen, die betekent dat we er haast zijn.

,,Er staat dat de boot afmeert", zei Paulus. ,,Maar moet het niet aanmeren zijn?"

Zeven jaar geleden had ik me dat ook al eens afgevraagd, zie mijn blog hier. Ik zat toen op de boot van Terschelling, waar op het scherm stond: ,,De boot gaat aanmeren. (...) Wilt u op uw plaatsen blijven zitten tot de boot is afgemeerd."

Eerlijk gezegd weet ik het verschil nog steeds niet. De taalgids van Onze Taal zegt dat het tegenwoordig allemaal hetzelfde betekent en je vroeger aan het woord 'meren' al genoeg had, want dat betekende vastleggen van een schip. Vandaar meerpaal.

II. Meewerkend voorwerp

Meer taal. Er staat ook Automobilisten en fietsers worden verzocht zich naar het autodek te begeven. Tegenwoordig is dat redelijk ingeburgerd, maar vroeger op school kwam er een dikke rode streep door. Want automobilisten en fietsers zijn niet het onderwerp van de zin, maar het meewerkend voorwerp. die persoonsvorm worden had wordt moeten zijn.

Zet het weggelaten woordje aan er maar voor, dan is het meteen duidelijk. Aan automobilisten en fietsers wordt verzocht zich naar het autodek te begeven.

Tot zover de karakterboot.




donderdag 24 december 2015

Star Wars VII-b: The Search for Twingo



Een bezoek aan de zevende Star Wars-film, The Force Awakens, in de enorme Imax-bioscoop in Amsterdam, is een belevenis, maar ook een aanslag op het korte-termijngeheugen.

Ik (alle films gezien in de bioscoop, wel eens in de Skywalker Ranch geweest) was er met Rik (alle films gezien,  jaloers op wie ze allemaal in de bioscoop heeft gezien), Iris (heeft de films gezien in de door George Lucas aangegeven volgorde), Sybrig (de oudste drie films onlangs voor het eerst gezien, vroeger thuis was dat een mannenzaak, bovendien vond ze films snel griezelig), Coen (had al van een vriend gehoord wie er in de film sneuvelt, fijne vrienden zijn dat) en Menko (niet gevraagd, heeft ze vast ook allemaal achter de kiezen).

De film was een genot. In de bomvolle zaal applaudisseerden mensen toen de Millennium Falcon voor het eerst in beeld kwam, het ruimteschip uit vorige films, en ook als andere oude bekenden opdoken. We zaten nogal vooraan, waardoor de 3D niet fantastisch was, soms zag je dingen dubbel, vooral als ze wit of helder verlicht waren tegen een donkere achtergrond. Dat heb je in avonturenfilms in de ruimte nogal eens.

Zelf was ik met de trein gekomen, en ik zou met Rik in de auto mee terug naar het Noorden.

Maar de film had bij hem en Iris elke herinnering gewist aan waar die auto stond. Zodat we, met het reeds betaalde kaartje, de parkeergarage bij de Arena van voor naar achter doorliepen.

Rik en Iris liepen steeds sneller, en de rest leek het verstandig om er wat afstand van te nemen want mensen zijn vaak wat prikkelbaar op zulke momenten.

Op de foto hierboven zie je Menko en Coen gehurkt loeren naar het stel, dat ergens tussen de auto's naar een auberginekleurige Twingo zoekt.

,,Hij staat in het andere deel van de parkeergarage", legde een breed lachende man achter glas in een portiershokje (er zaten er twee, de andere lachte nog veel breder) uit, toen het besluit was gevallen om het maar ergens te gaan vragen. Zij konden het, zo bleek, aan het kaartje zien.

Iris wilde nog met ze in discussie over dat de bordjes en plattegronden hier niet deugen, maar daar gingen de mannen achter glas alleen nog maar breder van lachen.


zaterdag 19 december 2015

Iedereen kan voetballen



In 1857 schreef de Amerikaanse componist James Pierpont een liedje voor Thanksgiving over een ritje in een arrenslee. One horse open sleigh heette het en het was een tikje pikant, want de moraal is dat sleerijden een ideale manier is om meisjes mee te nemen.

Uiteindelijk zou het bekend worden als kerstliedje, met als titel Jingle Bells, ook al zit er in de tekst niks wat naar Kerst verwijst.

Verder nooit over nagedacht, maar vanmorgen zag ik op Facebook de zoontjes van Gert-Jan Engels het zingen, met een prachtige tekst die ik nooit eerder hoorde.
Jingle Bells
Jingle Bells
Jingle all the way
Iedereen kan voetballen
Behalve PSV 
Daarom schiet ik de hele dag al in de lach,  als ik dat liedje in winkelstraten hoor.

zondag 6 december 2015

Het geheim van de hand

Het woei niet eens zo heel hard, toen Sint Nicolaas vrijdag, na het bezoek aan de lagere school van Hollum, te paard ging en het dorp doorreed.

,,Hou je maar aan de manen vast", zei Karel, die meeliep. Dit was een nieuw paard, Nynke, en ze was aan het begin wat nerveus, inderdaad, met dat muziekkorps en alles. Maar Sinterklaas is niet bang uitgevallen en zwaait het liefst met beide handen tegelijk.

Alleen bij het opstappen op het paard hoorde ik iets knappen. Je stapt met de linkervoet in de linkerstijgbeugel, en zwaait dan met tabberd, kazuifel, stola, rechterbeen en al over het paard. Liefst zo zwierig mogelijk, natuurlijk.

Terwijl ik dat deed hoorde ik iets knappen, bij de kraag.

Dat was, zo bleek al snel, het haakje van de mantel. Die hing dus nu los om me heen en gleed dan ook voortdurend af. Bij elke hoek waar de wind er wat onder kwam. Vandaar dat Sint Nicolaas meestal met een hand zwaaide, want met de andere hield hij zijn mantel vast.

(De foto is van Jan Spoelstra)